Yalnızlık; tavizsiz yaşamanın faturası.

Yaşadığınız kadar ömrü, bir başınıza geçirmeyi göze almak belki dünyanın en zor tercihi. Koca hayatta bir başınıza , kiminiz kimseniz olmadan yaşamak belki çok zor ya da çok acı verici gelebilir insana.

Ama hassas ve duyarlı bir insansanız , insanların gerçek yüzlerini , samimiyetsizliklerini, sahteliklerini görebiliyorsanız; gerçekten de yalnızlık, en duru, en yalın, en samimi tercihtir.

Hayatı boyunca oynayacağına, insanların sahtekarlıklarına, çıkarcılıklarına sahit olup incineceğine, insan yalnızlığı tercih etmeli. Her duygunun, her sevginin yerini paranın aldığı, kimsenin kimseye menfaatsiz bir şey yapmadığı, sevginin ve dostluğun külliyen yalan olduğu, her şeyin bir bedeli ve karşılığı olduğu'' dünya ''denen bu sahte sahnede her şeyi göze alıp bir başına yaşamsa en onurlu olanı bence.

Düşünsenize ya da baksanıza çevrenize; ilişkilere, aile yaşantılarına, anne ile çocuğun ilişkilerine, iki arkadaşın ilişkilerine. Her şey karşılıklı, her şey sırayla.Herkesin herkesten beklentisi var . Maneviyatın güçlü olduğunu düşündüğümüz ramazanlarda ve bayramlarda bile kimse kimseye gitmiyor, ya da bayramdan bayrama gidiyor, yan komşusuyla bayramlaşmıyor bile. Herkes herşeyi birbirinden bekliyor.

Telefonlar çalmıyor , kapımızı açan, evimize gelen yok. Bir ramazanda bile iki oruçluyu ya da açı doyurmuyor kimse.

Lafla peynir gemisi yürütüyoruz. Ramazanlarda sevgiyi , paylaşımı anlatan programları doğrularcasına seyrediyor, ama iş icraata gelince hiçbir şey yapmıyoruz.Her şey lafta. Komşuluk , insanlık, paylaşım yok.Herkes bencil herkes menfaatçi. Düğünlerde takılan takılar , alınan hediyeler, yapılan iyilikler bile veresiye. Nerede sevgi, saygı, aile, paylaşmak, değer vermek, acı çekmek...? Herkes bencil herkes kendi dünyasında.

Çocuğunuzun bir harçlığını kesin , eşinize olan sorumluluklarınızı yerine getirmeyin ya da eşinizden boşanmaya kalkın bakalım nerede kalıyor sevgi ve saygı.
Bir yaştan sonra aile çocuğa, çocuk aileye yük geliyor. Herkes herkesten beklentili. Bunlar için mi acı çekmek, incinmek, aile kurmak , dost edinmek için çırpınmak, yalnızlıktan korkmak....

Bu kadar riyakarsa bu hayat ve birlikte yaşadığımız insanlar , en güzeli, en onurlusu, en acısız olanı yalnız yaşamak.

Belki çok güçlü olmak gerek , belki çok acımasız ama insanlar o kadar zavallı o kadar naçar ki , en güzeli yalnızlığınızı ve kendinizi tercih etmek. Mutlu olmak, incinmemek, ilkelerinizden ödün vermemek, maskeli dolaşmak zorunda kalmamak, kendiniz doğmak ve bir ömür kendiniz kalmak.