Yalnızlık ruhumun gölgesi

Otursam ıssız bir denizin kenarına 

Ben konuşsam o dinlese

Öyle yalnızım ki desem

Dalgaları dile gelse sorsa “yalnızlık nedir?”

Yalnızlık sevdiğin birinden ayrıldığında

İçinde doğan sonsuz boşluk gibidir desem

Sesinden uzak kaldığın an da

Binlerce sesin içinden hiçbirinin yüreğine değmemesi gibi,

Rüyasız uyku gibi,

Simsiyah bir hayal gibi,

Çocuksuz bir anne kucağı gibi” desem  dalgalara

“Yalnızlık nedir?” diye fısıldasa tekrar

Güneşsiz yaz gibi,

Dalgasız deniz gibi

Siyah bir papatya gibi

Hiç su akmayan çeşme gibi.

İkimiz de hüzünlensek

Gözlerimden iki damla yaş süzülse

Yalnızlık ağlatacak kadar güçlüdür desem

“Hiç bitmez mi yalnızlığın?” diye sorsa 

İşte o zaman  ne derim?

Cevap veremem ki.