yalnızlık ve ben

Sanırım bu tamamen benimle ilgili. Yabancı bir şehirde yalnız hissetmek YA DA tanıdık bir şehirde yabancı olmak. Bu gün yine yaşadığım bu. En yakın arkadaşımın ben olduğunu unutmak. ‘Doğru’ olduklarını düşündüğüm ‘Yanlış’ların beni aramalarını beklemek. Bu ben olmamalıyım. Ben değilim bu gibi…

Yalnız bir cafe’de otururken kameramla, yazdıklarım bu oldu. Yürüdüm uzun yollardan. Biriktirdim anları, bana ait olan ya da olmayan. Tanımadık simalar vardı etrafta, doğru olduklarını düşünen. Bir ben yanlış, bir ben yalnızdım aralarında. Sanki hep bir şeyler eksikmiş gibi, sanki ben yarımmışım da tamamlanmayı bekliyormuşum gibi. Yalnızlığı bir o kadar severken, bir o kadar da korkmak bu. Neden olduğunu bilmeden hem de. Çok uzun zamandır, kendimi bildim bileli. Sanki bu ruh içimdeki daha önce yalnız değildi. Kimdi bilmiyorum, ama ben kesinlikle yalnız değildim çok önceleri…