Yalnızlık

Siz de hep yalnız mısınız? Her gün onlarca kişiyle gülerek selamlaşıyorsunuz. Bugün de selamlaştınız. Keşe bunlardan bir kaçı ile şimdi tatlı bir sohbet yapıyor olsaydınız. Fakat hiç biri yok. Siz ve siz. Başbaşa. Gerçi oturup düşünseniz pek çok arkadaşlarınız, sevdikleriniz var. Sizi sevenlerde az değil. Fakat sonunda hep yalnız kalan siz oluyorsunuz. Bi bakıyorsunuz çevrenizdeki herkes dağılmış, değil mi?

Hayır hayır, şimdi, hemen arayabileceğim bir kaç kişi var. Kalkıp bir ikisine telefon ediyorsunuz. Hal hatır sormak için. Belki bir değişiklik olur. Hem sıkıntıyı da üzerinizden atmış olursunuz. Nerdee... Her kes kendi halinde, kendi durumuyla meşgul. Sıkıntınız iki kat artmış olarak kapatıyorsunuz telefonu. Hadi kendine iyi bak, hoşçakal diyorsunuz. Laf ola beri gele..

YİNE YALNIZSINIZ. Nerde sevdiklerim, hani sevenler... diyesiniz geliyor. "Ben böyle değildim" diyorsunuz. Ben bu olamamalıydım. Silkinmek istiyorsunuz, fakat ne çare. Takat yok, ümit kalmamış.

"Teklik Allah'a yakışır" derler. Fakat Allah'ın bu sıfatı sanki size yansımış.

Yalnızlık arada bir iyi olsada, uzunu sıkıcıdır. Süreklisi dayanılmazdır...

Peki neden yalnız kalıyoruz? Belki, insan kendi kusuru nedeniyle yalnız kalır. Bencilliği, gururu, sosyal olmayışı, elindekilerin değerini bilememesi v.s. ne derseniz deyin. Kusur yine size dönüyor. Belki de hiç bir zaman öğrenemeyeceğiz. Geleceği göremiyoruz. Geçmişin üzüntüleri ve yarının endişeleri. Biz ise yapayalnız.

Ne yapıp yapıp yalnızlıktan kurtulmak gerek.