Yanmak, donmak...

Bu bir genç, fikri ne olursa olsun, taşıdığı yazılı karton ve “ Gülerek yaktın, donarak öldün” yazısı.

Delikanlı denen bir genç o daha…

Genç ne amaçla bunu yazdı?

O değil henüz delikanlı olduğu için onu buna yönlendiren tüm olaylar incelenmeli.

Yarın karşısında öteki fikirden bir başkası, karşıt başka bir yazılı kartonla, bir başka anma töreninde çıkar mı ne dersiniz?

Sonra kavga, sonra silahlı eylemler, kamplaşmalar olur mu?

Bu sahne oynandı. 1970–1980 yılları arasında, son aşamaları Çorum, Maraş olaylarıydı yakın tarihimizde, 15 yüzyıldan itibaren sürekli oynanmış sahnelerde olduğu gibi…

İçinde gerçek insan sevgisi olan herkes ama herkes bırakın dini inanışları bir kenara, Sivas Madımak, Erzincan Başbağlar, vb. olayları katliam olarak görür ve yürekten kınar.

Anma günlerinde yanlışlıkları ortaya koyar. Kine, kin ekmez… Kindar değilse… Kindarsa zaten insanlık biter…

Bu katliamların nasıl kullanıldığını anlatır, ötekileştirmez, yanlışlıklar anlatılır, konu ile ilgili gerçek belgeler (destansı hikâyelere, ya da taraflı anlatımlara bağlı yazılı belgeler değil) gün yüzüne çıkartılır.

Kim bu kindarlık tohumunu ekenler?

Maksatları ne?

Tarihi süreçleri nasıl ayarlıyorlar?

Ne zaman okuyan, araştıran, sorgulayan kültür toplumu olacağız?

Anadolu da ki gençler ne zamana kadar bu olaylara alet edilecekler?

Bildiğim bir şey var.

Yazıklar olsun Anadolu da bu tür oyunları oynayan o küçücük yaratıklara…