Yaralarımız

   Hepimizin irili ufaklı birçok yarası vardır bu hayatta. Kimisi büyük, kimisi küçük, kimisi en yakınından darbe aldığımız, kimisi de adını bile bilmediğimiz birilerinden aldığımız yaralarımız vardır. Çoğuda kabuk bağlamıştır halbuki yaralarımızın, yada biz öyle zannediyoruzdur kimbilir?

   Ama şunu hiç unutmayız ki biz insanoğlu hep yaralıyızdır. Fakat dışardan yarasızmış gibi görünmek zorundayızdır hep.

   Vakur dururuz hep hayatta, en yakınlarımızın bile bilmesini istemeyiz içimizdekilerin, derinlerimizdekilerin. Sorgulanmasını istemeyiz benliğimizin, sadece kabul edilesini isteriz olan biten herşeyimizin.

   Sadece dostlarımız görür gerçekten içimizdekileri. Bilirler kanıyordur içten içe birşeyler. Ama hiçbirşey yokmuş gibi davranırlar hep. Bilirler içten içe kanadığını yaranın , fakat yine de bellli etmezler örtüverirler geçmiştekileri.

     O yüzdendir ya indiriveririz dostun yanında yelkenlerimizi, huzur duyarız o varken yanımızda. Ve biliriz uçsuz bucaksız bir ummanın içinde yüzdüğümüzü ve biliriz yaralarımızın acıtsa da incitmediğini onun yanında olduğumuzda.

  Kırılsakta, dökülsekte tutunuruz bu hayata dostun yanında. Kanadı kırık bir kuş gibi uçmaya çalışırız, sarılırız bir geminin mendireğine, nereye gideceğimizi bilmeden sessizce. Tabiki bu durum hep böyle sürüp gitmez, taki ölüm bizi ayırıp başka bir diyara yelken açtırana kadar...