Yargılamak...

Kafamızın içinde dönüp duran düşünceler eşliğinde sorgulamalar bizi kuşatıyor hemen farkında olmadan. İlk yargıladığımız kıyafetler oluyor nedense... sonra konuşmalar, davranışlar, ağızdan alınmaya çalışılan özel hayata dair en ufacık bir söz ve sonrasında hayal gücüyle üzerine binlerce söz eklemeler...
Görüneni değil, görünmeyeni anlamaya ve bulmaya çalışmalar... Kafamızda dönüp duran nedenler... Kendi kendimize, kendi nedenlerimizle olmayan bir şeyi, olmuş gibi yapıp hükümler vermeler... Neden?

Belki de tek neden işgüzarlığımız, çokbilmişliğimiz veya hiçbir şey bilmememiz.. .Görüneni dahi anlamakta zorlanırken, görünmeyenin peşine düşmemiz, gizemin bize daha çok şey kazandıracağına inanmamız. Kazanma hırsıyla büyüyen, beslenen hayaller, genişleyen sınırlar ve bir çok alanı işgal etmemiz...

Uzun uğraşlar, gidilen yollar sonunda insanoğlu hep özüne dönüyor.Baktığımızda gördüğümüz tek cevher özümüz oluyor.Diğerleri salkım saçak özümüze tutunan asalaklar olarak kalıyor.Ancak onları temizlediğimizde tertemiz bir öz bize kalıyor.
Hırslardan, kıskançlıklardan, dünya malından, dünya derdinden, zirve peşinde koşmaktan, hiçler için uğraşmaktan ne zaman kurtulursak, özümüze ne zaman dönersek, ancak o zaman mutlu ve huzurlu olabiliriz gibi geliyor bana...
Fakat hayır, illa ki o bağlayıcı kıstaslarla hiç durmadan çevremizde bir ağ örüyoruz ve sonunda kendimizi boğuyoruz.

Dünyayı, insanları, hayvanları, düzeni yargılamak bizim işimiz değil ki...Bizim işimiz , bize verilen akılla en uygun şekilde yeryüzünde yaşamak ve sonrada yok olup gitmek...Ardımızda kötülük bırakmadan.
Nesiller boyu anlatılmaya çalışılan hep aynı olgu olduğu halde, neden dünyayı yargılayarak ömrümüzü tüketiyoruz??