Yaşadığımız şu hayat ne kadar bizim hayatımız?

İsterseniz şöyle bir düşünün.

Günlük yaşamımız hep monotondur.

Her gün işe gideriz, eve geliriz. Çoğumuz belki de yaptığımız işten hoşlanmıyordur. Ama bu o işi yapmamıza engel değildir.

Ama hayatı kafamızda olduğu gibi, istediğimiz gibi yaşayamıyoruz.

İnsan herşey için vakit bulabiliyor fakat kendimizi bilmek, tanımak için genellikle pek çabamız olmuyor.

Farkında olmadan çoğumuz bağımsızlığımızı kaybetmişiz.

Yani çoğumuz bağımlıyız.

Özgür değiliz. Kimimiz işimize, kimimiz paraya, kimimiz eşimize ve ya çocuklarımıza bağımlı oluyoruz. Onlar olmadan bir hayat düşünemiyoruz.

Bundan da bir sıkıntı duymuyoruz. Mutluyuz aslında iş ve para gibi bir şeylere, eş, çocuk gibi birilerine, bağımlı olmaktan.

Bağımlılıkta istediğimiz sadece bir şey var bana göre. O da güven. Bazen insanlarda, bilgi de güven arıyoruz.

Güven ararken, hayata da önyargısız bakamıyoruz.