Yaşam(ak)!

İNSANDAN…

İnsan canından daha değerli ne olabilir?

Umutlar veya bekleyişler; umutlarımız ya da beklentilerimiz, insanlık ve insan için değil midir?

Gerçekten de ölüme dair haberler okuduğumda veya intihar sonucunda ölüm gerçekleştiğinde içim çok burkuluyor.

Yeni yıl geldi, yeni yıl için ümitlerimiz var…

Ya da bu senenin daha iyi bir yıl olması babında mücadele azmimiz var…

Ama, işte tüm bu insanca davranışları yapamayacak kişiler de var; daha doğrusu vardı.

İstanbul’da bir üniversite öğrencisi gencecik kızımız, aç kaldığından ötürü, intihar ediyor. Ne derseniz deyin, hiçbir cümle veya söz bu acıyı dindiremez. Yirmibirinci yüzyıldayız ama hâlâ “insanlık” ile bağdaşmayacak olaylara tanıklık etmekteyiz.

…./….

Şimdi söyleyin Allahaşkına hangi siyasal sistem hangi ekonomik sistem, hangi cilalı sözler, insan canının yerini tutabilir? Bir insan; gencecik bir kızcağız, nasıl olurda tüm umutlarını, bekleyişlerini, amacını birden, apansız noktalayabilir? Bu acının, bu duygunun tarifi var mıdır? Koskoca bir kent, koskoca bir ülke; bir insanına “umut” olamıyorsa, onu hayata bağlayamıyorsa…

Neyleyim ben demokrasiyi… Neyleyim ben ekonomiyi… Neyleyim ben hakkı hukuku adaleti! Vicdan nerede? Vicdanlar arazi olmuş!

Gerçekten de içim yandı… Böyle bir elem olabilir mi? Hani Yeni Bir Türkiye’de “ileri demokrasi” ülkesinde yaşıyoruz ya… Bu açlık, işsizlik, yoksulluk, gariplik, çaresizlik, beyhudelik…

Nedir?

(……….)