Yaşama dair

Geride bıraktığın şehirde bırakacaksın yaşadığın her şeyi; karına gömülü bırakacaksın, bırak çürüsün karlar eriyene kadar, belki kendi kendine başka bir ebruli olur başka bir yürekte, sular altında kaldıysa o şehir,  bırak yosun tutsun başka başka balıkların yuvası olsun, sürekli dalıp dalıp çıkmanın ne faydası olacak ki sana vurgun yemenden başka!

Elinde sürekli bir keskin bir makası olmalı insanın, göbek bağını kendisi kesmeli insan, kuyruklarını, tasalarını, seni gereksiz yere üzen insanların gölgelerini bir kesmede kesmeli bu makas, öyle bir iki denemede değil, tek seferde, tutmanla kesmen bir olmalı!

Bir de yüreği olmalı insanın beynine söz dinletecek ve beyni olmalı insanı yüreğini dizginleyecek. Elinle koyduğun yerlerde bulmamalısın bıraktıklarını ve bıraktığın yerde bulmayınca aramamalısın elinle koyduklarını.

Gönlün kıyısı der ya sevgili Mevlana, gönlün ve dilin arasına tusinamiler için yeterli büyüklükte setler çekmeli insan, gönlündeki gönlünde kalsın, sonra kıyıdaki çöpleri toplamakla uğraşır durursun. Bırak avuçlarının arasından kaysın senin olmayan her şey su akar yatağını bulur, çaresiz kaldığın anlarda bile tek çarenin kendisi olduğunu bilmeli insan. Önüm arkam sağım solum “ben” dim gerisi yalandı demesek keşke ama gerçekler böyle.