Yaşamak ne zor

İnsan nasıl anlatır ki kendini? Nereye gitmek istediğini, ne olmak istediğini? Ya da bu hayatın nereye gittiğini... Öyle bir noktadayım ki ne yapacağımı bilmez gibi.

Bazen düşünüyorum; hayat ne boş. Çocukken ağladığım şeylere gülmek ne garip. Şimdi büyüdük; acılar daha çekilmez oldu. Sanki herşey, her konuşma dert gibi insana. İnsanlar çok yıpratıyor. Seviyorken acıtıyor yüreğini; daha çok bağlanmışken bırakıyor uçsuz bucaksız uçurumlara .Sevmek ne kötü. Canından çok sevdiğin; kastediyor canına, severken ölüyormuş insan onun yokluğunda. Tutacak dalı kalmamışçasına.

Kaybetmek ne zor, herşeyini ona bağlamışken, severken kaybetmek ne kötü. Koşar adımlarla giderken ona. Onun hep yarı yolda koyması ne zormuş. Kalp yarası geçmezmiş meğerse. Unuttuğum dediğin anda bırakmazmış insanın yakasını geçmiş. Sen kaçtıkça hatıralardan o koşarmış peşinden.

Yaşamak ne zor. Hergün ölüyorum derken ... Hayatta olduğunu bilmekmiş sevmek.