Yavaş şehirler

Büyük metropollerde yaşayan insanlara içim sızlıyor, ben de dahil.

Yok yok yaşamıyoruz biz bu metropollerde, yaşadığımızı sanıyoruz ''Dört nala koşan atlar ''misali.

Yolun sonunu bile bile , bir telaş, bir koşuşturmaca bir hırstır gidiyor insanlıkta.

Nereye, neden koştuğumuzu bilmeden...

Ruhlarımız ortaçağda, bedenlerimiz dünya telaşında. Ruhlar bedenlere yetişmek için koşuşturmaktan naçar.

Ruhlar yaralı, yorgun bi çare...

Oysa yavaş olmalı insan , usul usul akmalı zaman. Birlikte hareket etmeli ruh ve beden.

Trenler gibi yavaş, aheste, keyifli, sindire, sindire yaşanmak için yaşanmalı hayatlar kazanmak için değil.

Hırsları, kavgaları bir kenara bırakmalı, paylaşmalı bir dilim ekmeği, sevgiyi umudu.

Unutmamalı, hayat paylaştıkça, bölüştükçe güzel ekmeği ve sevgiyi.

Hırslardan arındırılmış sadece mutlu insanların yaşadığı, teknolojinin mümkünse
kapitalizmin, süper marketlerin, Mc Donalds'ların, hırsların olmadığı ''yavaş şehirler''kurulmalı.

Geleneklerin, göreneklerin yaşatıldığı, şehrin mimarisinin korunduğu, plazaların, adına ''modern'' denilen çirkin yapılaşmaların olmadığı küçük, şirin şehirler. İnsanların mutlu, mesut yaşayabileceği vahşi kapitalizmin asla giremeyeceği şehirler...