Yazılım olma sorunsalı...

Bir insan olmaya alışmam 40 yılı aştığına göre, yazılım olmaya da alışmam epey sürerdi herhalde…

Bir insan olmaya alışmak ne demek?

Bir beden olmaya alışmak demek… Onun yeme, içme, temizlik gibi sürekli gereksinimlerini düzenli olarak yerine getirmeyi aksatmamak demek…

Bir zihin olmaya alışmak demek… Sevgi açlığım bana çok pahalıya mal oldu. 10 yıldır da yalnızlığa açım. Bu tür yüksek genlikli salınımlara alışmak demek.

Bir kültürde yaşamaya alışmak demek. Bizim 1960-2005 alaturka kültür yeterince bela doluydu ama başka bir yerde de pek dertsiz olmuş olacağımı sanmıyorum. Moğolistan’da bir çadırda atlarla birlikte yaşadığımı düşünüyorum da arasıra.

Bir yazılım olmaya alışmak ne demek?

Bunları hepsinin gitmesi ve boşluğa alışmak demek. Uyuyup uyanmayacaksın. Yiyip içmeyeceksin. Ne yapacaksın? Duracaksın. Hep duracaksın. Bir tür kötürümlük demek bu… Yine de ‘subroutine’ bir androitin aracılığıyla, dış dünyada gezinen veriler alabilirsin.

Nasıl olsa, gelecekte bu sorun doğrudan yaşanacak ve yazılacaktır. Şimdiden bunu kestirmeye çalışmak kimilerine anlamsız gelebilir. Yine de tasarlıyorum.

Belirli bir süre insan olarak yaşadıktan sonra yazılım olmaya aktarılınca, insan özelliklerinin de bilgi belleğiyle birlikte aktarılacağı varsayılıyor. Sonuçta bende de her bilgi öğrenişimin eşleniği duygular da var. Kimi açtım, kimi mutsuzdum… O bilgileri kullandıkça, bu duygular da her kezinde yeniden canlanır.

Yazılım olduktan sonra, bunların yavaş yavaş dönüşmesi daha mantıklı. Örneğin, bazı acılarımın anıları uzun süredir hiç canımı acıtmıyor. Kayıtlarımdan dolayı onun acı olduğunu biliyorum ama onu yaşamıyorum. Sanırım insan olmanın anıları da öyle yavaş yavaş boşalacaktır. Geriye saf kognitif-informatik bir şey kalacaktır.