Yelken açtım yalnızlıklara pupa yelken

Koca bir okyanustur hayat...

Tehlikeli, dipsiz, sonsuz, süprizlerle dolu bir okyanus..

Bense tehlikeli, fırtınalı denizlere tutkun, huzurlu limanlara düşman, kabına sığmayan bir pupa yelken...

Göze aldım tehlikeleri, korkuları, yenilgileri, bir başınalıkları.

Yelken açtım yalnızlığıma, uzaklaştım kalabalık limanlardan.

Ruhuma göre değildi sığınmak; hayatın yön verdiği limanlara.

Kendim çizmeliydim limanlarımı...

Kendim boyamalıydım hayatı, istediğim renge.

Hayat bir paletse ben de bir ressamı olmalıydım.

Kendi hayatımı kendim çizmeliydim.

"Hayatta iki gerçek vardır; doğmak ve ölmek, gerisi yalandır." der, ünlü bir düşünür, ismini henüz bilmediğim.

Ben de böyle düşünenlerdenim. Doğmak ve ölmek gerçeği.

Madem yalnız geldik bu dünyaya ve yalnız göçeceğiz, o halde...

Neden yalnız yaşanmaz...? Neden evlenmeliyim...?

Bu yüzden hep bir başıma çıktım yolculuklara, kurallarına isyan edercesine hayatın...

Bu kadar samimiyetsiz, menfaatçi, sahte, duyarsız, duygusuz ilişkilerin olduğu kuru kalabalıklarla mı dinecek yalnızlıklar...?

Siz kandırın kendinizi ama ben yapmayacağım.

Doğmak ve ölmek kadar gerçek gelmedi yalnızlığı paylaşmak...

Hoş yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılırsa yalnızlık olmaz.