Yeni Dostum 'Bal'

Bahçede oturuyorum. Hayli geç bir vakit. Çayımı yudumlarken aklımın bir köşesinde takılı kalan, rahmetli Hayaloğlu'un beni çok etkileyen şiir'i ' Ah Ulan Rza'. Dalmışım.

Sokak lambasının ışığı, hafiften aydınlatıyor. Ne kadar da çok gölge.. Lavanta'nın orada siyah bir gölge, anlıyorum ki uçup gelen siyah bir poşet. O'nun o olmasını istiyorum. Kendimi kaptırdım ya. Boş bir hayalle 'kızım diye' sesleniyorum. Dostum, sırdaşım, en iyi arkadaşım. Hayıflanıyorum ve sessizce 'ah ulan' derken, katiller'e sövüp sayıyorum.

Ben acı ile kıvranırken, birden yanımda beliriyor. Sapsarı, küçük; daha yavru. Arka patilerinin üstünde ayağa kalkarak, paçalarıma sürünüyor.

Artık her akşam aynı saatlerde, randevumuz var. Kızımdan kalan mamaları veriyorum. Ama o hareket var ya, aklımı başımdan alıyor. Ayağa kalkıyor, teşekkür ediyor.

Bir akşam, pencerenin önünde 'al beni ' der gibi bakarken hanım'ı çağırıyorum 'alacağım' diyorum.  Gözleri nemli 'artık başka bir üzüntü, yaşayamam ' diyor. Ama sonuçta, sarı kız kazanıyor.Artık ev halkından biri.

Çok sakin. Ne  kadar sıkıştırısan sıkıştır, hırçınlaşmıyor.  Adını ' Bal' koyduk ama 'Melek kızım' diyoruz.

Bugün çiçekleri sularken, ilgiç bir olay yaşadım. Bana bir sürü şov yaptı, sonra kaçıp, bir çiçeğin arkasına saklandı. Ordan hafiçe başını uzatıp, beni kontrol ettğini görünce kahkahayı bastım.  Kısa bir süre saklambaç oynadık. Tabii ebe ben. Sonra sıkıldı....