Yetişkin faşizmi de neymiş!

Artık kabul etmenin zamanı geldi. Bir ülkenin çocukları yurtlarda, evlerde, okullarda, gettoların karanlık sokaklarında, dev alış-veriş merkezlerinin bodrumlarında, “yüksek semtlerin” alçak odalarında dövülüyorsa, onuru kırılıyorsa, tecavüze uğruyorsa ve sokaklara birer suç maşası haline getirilip salınıyorsa bu duruma tek bir isim verilebilir: Faşizm, daha da net söylemek gerekirse “yetişkin faşizmi”. Sakın “eğitim şart” sloganı atmayın. Minicik bebeğe reva görülen ve domino taşı etkisi yapan istismar, “çocuk pornosu” meraklılarını fena halde deşifre etti. Üniversiteler bitirmiş, toplum içinde saygı gören, kelli-felli, paralı-pullu sapıklardı birçoğu. İçlerinde çocuk doktoru bile vardı.

Peki sorun sadece çocukların cinsel istismara uğraması mı? Çocuklara reva görülen şiddete niye bu kadar ses çıkarmıyoruz? Küçücük bedenlere sapıkça dokunmak, haklı olarak, toplumun her kesimini çıldırtırken; aynı bedenlere canice indirilen darbelerden niye o kadar da rahatsız olmuyoruz? Cevap çok basit. Çünkü bunu biz de yapıyoruz!

Hayatınızı, tanıklıklarınızı gözünüzün önüne getirin. Evinizde, sokakta, lokantada ve akla gelebilecek heryerde en sık gördüğünüz manzara değil midir dayak yiyen çocuk görüntüsü. Annesinden, babasından, “polis amcadan”, öğretmenden.... Yani yetişkin olan, yani boyu ondan uzun olan herkesten.

Herşey bir yana “yarın” korkusuna kapıldığınız oldu mu hiç? Yok, işsizlikten, sömürüden veya etrafınızı kuşatan savaş,şiddet, kap-kaç gibi artık rutinleşmiş olaylar yüzünden değil; çocuklar yüzünden. Onların yüzüne baktıkça benim gibi sizin de içinizi korku kaplamıyor mu? Hayır, “utanç” demiyorum korku. Çocuklara uygulanan bu faşizmin gelecekteki yansıması sizi hiç mi endişelendirmiyor?

Yetişkin rejiminin uyguladığı faşizmle yetişen çocuklar da büyüyecekler ve onlara bugün hayatı zehir edenler kadar güçlü olacaklar. Bu koşullarda yetişen çocukların gelecekte bize neler yapabileceğini hayal edebiliyor musunuz? Bugün alışveriş merkezinin bodrumunda dayak yerken “b.kunu yiyeyim vurma” diye bağıran çocuğun, yarın bize aynı şeyi söylettirebilecek hala gelmeyeceğinden ne kadar eminsiniz?

Ama bizler çocuklarımıza böyle şeyler yapmıyoruz/yapmayacağız değil mi? Niye sorumluluk hissedelim. Tamam üzülüyoruz ama sonuçta onlar başkalarının ve hatta “başka tanrının” çocukları. Neyse boşverin. Yetişkin faşizmi diye de laf mı olur, burası demokratik bir ülke! Dış mihrakmıyım neyim!