Yetti artık

Sen varsın ya,

Ah be güzelim.

Bu ne vurdumduymazlık,

Bu ne insafsızlık böyle.

Sen,

Hiç yanmadın mı sevdiğine.

Tatlı uykularını Kovalamadın mı

Tan yeri ağarana kadar.

Yüreğin okşanmak istemedi mi hiç.

Sorarım güzelim,

Susuz kalan,

Çatlamış, o kiraz dudakların.

Hala sıcacık bir buseye,

İç geçirmez mi, delicesine.

İstemez mi,

O bedeninde gezip dursun,

Sevdiğinin eli.

Orasında, burasında.

En çok haşlandığın kuytularında!

Kulağına tatlı fısıltılarla.

Aşk nağmelerine,

Hala mı hayır dersin güzelim.

Senin niyetin yok mu yaşamaya!

Her şeye küstün mü,

Yoksa,

Yoksa alındın mı sevdiğine.

Kıskandın mı onu başka güzellerden.

Boşver be güzelim.

Şu üç günlük dünyada,

Üzülüp durma.

Tat hayatın sana sunduğu nimetlerden.

Gün gelecek,

İç geçireceksin de,

Para etmeyecek inan.

Bir türkü tutturacaksın,

O zaman,

Hüzün dolu sesinle.

Benim de bir zaman

Baharım vardı diye!

O nağmeleri mırıldanacaksın,

Kendi kendine.

Bilmem nerelerde.

Ama,

Güzelim bahar,

Sadece bir defa gelir,

İki defa gelmez ki,

Yırtınsan da, ağlasan da,

Nafile!

Sorarım sana.

O bahar kime kalmış ki.

Hele bana bir anlatsana.

Şöyle bir bakın bakalım,

Etrafına.

Aynaya bir merhaba de.

Neler kalmış o ilkbahardan yüzünde.

Durma vücudunun diğer taraflarını da,

Şöyle alıcı gözle bir incelesene.

Neler kalmış sana,

Neler kalmış sana geride!

Etme etme be güzelim.

Aşka davete,

Artık hele bir evet de! !

Yoksa,

Yoksa son tren de gitmek üzere! ! !

Dr. Fikret Dündar