Yıkılıp giden

Günlerden bir pazar günü, bir aile dostumuzun davetlisi olarak Erfelek’in Uzungürgen Köyüne gitmiştik. Köyde babasına yeni bir ev yapmışlardı. Kendileri de hafta sonu gidiyorlar orada kalıyorlar. Küçük bir bahçede kendilerine yetecek kadar salatalık, biber, patlıcan, vs. ekiyorlar.

Yeni ev yapılınca iki katlı ahşap eski ev boşa çıkmıştı... Bu eski evin alt katı ahır olarak yapılmış. Eskiden evler bu şekilde yapılırmış. Hem hayvanlar için korunaklı, kolay ulaşılabilecek yerde , hem de evi kışın sıcak tutuyormuş. Yeni ev yapılınca eskiyi de yıkmak gerekiyor. Babası yıkılacak olan eski evin önünde eve bakarak dalgın gözlerle anlatmaya başladı:

—1939 da yaptım burayı. O zamanlar ağaç kesmek zor. Şimdi orman memurları bakıyor bu işe ya, o zaman orman askeri vardı... Onlar karışıyordu. Ağaç kıtlığından iki oda yapabilmiştim. Geceleri ormandan keserdim ağacı... Öküz arabasıyla taşırdım. Kendi tezgâhım da vardı... El hızarı... Onunla tahta biçer, ustalara yetiştirmeye çalışırdım...

Ben sadece onu dinliyorum... Amca eskilere daldı ya bir kere, ben bir şey söylemesem de anlatıyor:

—1960 da ev çürüdü. Hem de dar geliyordu... Yeniden onardım ve büyüttüm evi. Şimdi, 40 yıldan fazla oldu. Zor geliyor yeğenim yıkmak...

O zaman anladım ki eskiyen ve yıkılacak olan sadece ev değildi. Anıları... Geçmişe ait bir dönem de beraberinde yıkılıp gidecekti. O bundan korkuyordu. Evle birlikte hepsinin film şeridi gibi gözlerinin önüne geldiğini hissediyordum. Evin eskidiğini ve yıkılacağını kabul etmek, kendi gerçeğini kabul etmekti. Evi yıkarken nelerin de bir daha geri gelmemek üzere yıkılacağını ve bu yıkım sürecinin kendi yıkımını da hazırlayacağını biliyordu.

Nitekim o ev yıkıldıktan sonra uzun süre yaşamadı.

Şimdi ne o amca kaldı ne de o eski ev…

Fotoğraf: Ayhan Ayvaz http://www.fotokritik.com