Yitip giden dostluklar

Eski aşklar gibi kutsal olurmuş eski dostluklar. Bir hafta içinde bunu öğrendim. Bir hafta öncesine kadar kanser denen illet hastalıkla uğraşan bir halam vardı benim. Artık yok! Dört yıl mücadele etti. Eşi hep destek oldu, arkadaşları hep moral aşıladılar ona. Bir gün olsun şikayet ettiğini duymadım. Kırküç yaşında yakalandı bu hastalığa, dört yılın sonunda dayanamadı ve birden düştü yatağa. Dört gün çekti. O dört gün boyunca dostluğu, arkadaşlığı gördüm ben. Biberonla yemek yedirdi arkadaşları, bilincini kaybettiği için altı bağlandı. Kimse tiksinmedi, kimseye zor gelmedi. Hiç bir mecburiyetleri yokken yaptılar bunu. Dostluk böyle bir şey galiba!

Şimdi düşünüyorum da bizim dostluklarımız nasıl? Aynı durumda olsak birbirimize ne kadar tahammül edebiliriz. Daha birbirimizin ayak kokusundan bile tiksinirken, aynı özveriyi biz de gösterebilir miyiz? Yüzeysel aşklar gibi dostluklar da yüzeyselleşti bu zamanda. İncir çekirdeğini doldurmayacak şeylerden kırılıp küsüyoruz birbirimize. Düşman kesiliyoruz dostumuza.
Bir haftadır yemek yağıyor cenaze evine. Herkes destek olmaya, acıyı paylaşmaya çalışıyor.

Acımız büyük! Herşeyden bir ders çıkarmak gerek. Halam gitmeden önce ve giderken dostluğu öğrendim ben. Karşılık beklemeden, sadece dostluk adına birşeyler yapmayı öğrendim.

Kendime bir haftadır sorup duruyorum. Ben bu kadar fedakarlık edecek bir dost muyum ya da benim için fedakarlık edecek dostlarım var mı?