Yitirilen dostluklara...

Bu gün yitirdiklerimi düşünme günü. Kaç arkadaş, kaç tane dost eskittim bugünlere gelene kadar. Durup düşünüyorum madem onlar dosttu peki neden şimdi yoklar. Dostlar böyle mi yapar? “Demek onlar gerçek dost değillermiş” diyorum, bağıra bağıra...

Ama öyle değildi biz; aynı tabakta yemek yer, aynı bardaktan su içerdik. Bizi görenler “ siz hiç ayrılmazmısınız?” diye sorarlardı. Ama şimdi yoklar. Yaşanılmaması gereken bir sürü şeyin ardından bu dostluğun bileti kesildi. Darmadağın olduk,hepimiz bir yana savrulduk...

Birilerinin bir seçim yapması gerekiyordu. Ya dostlarını seçecekti yada onu seven adamı. O sevilmeyi tercih etti sevmeden. Kolayına kaçtı işin. Herkes seçimleriyle yaşarmış bu dünyada. O da kendi seçimiyle yaşıyor şimdi. Geride bıraktığı bin yığın anıdan hiç biri aklına bile gelmiyor.

Sevmek mi kolay sevilmek mi? Kolaya kaçmamak lazım hayatta. Arkadaşlık, dostluk kolay bulunmuyor bu dünyada. Güvenin temellerini atmak zor yıkmak ise kolay oluyor. Ve güven bittimi hiç birşey eskisi gibi olmuyor. Kırılan kalbin tamiri zaman alıyor. Eskiye dönüş olmuyor.

Biten dostluklar kimi zaman ardında hafif bir gülümseme bırakıyor hafızadaki binbir fotoğrafla, kimi zamanda bir acı bırakıyor yürekte, dokundukça kanayan.

Benim bir dostum vardı bir zamanlar, beraber ağlar, beraber gülerdik. O şimdi benden çok uzaklarda...

Umarım şimdi mutludur...

Dostlarınızı üzmeyin....