Yok karşılığı yalnızlığın

Ne tutunacak dal kaldı, ne sarılacak bir omuz. Dost nerdesin?
Nerde kaldı o sıcacık gülüşün.
Kaybettim kendimle beraber.
Şimdi dost diye gelenler hep acı bir tat bırakıyor dilimde. Yalnızlığım baki kalıyor...
Ve ben kime sarılsam içimi yakıyor...

Hep bir hesap, hep bir ikiyüzlülük. Kime güvenecek insan..
Hani her yere ilk gidişinizde ilk salık verilen tavsiye ' Kimseye güvenme '.
Ya güvenmek istiyorsam gözü kapalı.
Ya yüreğim de sızısı varsa candan bir sıcaklığın... Of güvenmelerden bıktım.. Arkadan vurulmalardan. Hayal kırıklıklarından... Hüsrana uğramaktan. Bir dost bulamamaktan ve olamamaktan. Yok karşılığı yalnızlığımın..
Şimdi nerde birdost gülümsemesi görüp sığındığım o yürekten kanıyarak terk ediliyorum.

Herşeye rağmen ben içimde kin tutamamanın ezikliği ve pişmanlığını yaşıyorum...Yalnızlığın karşılığı, dost olan sadece yalnızlık oluveriyor ve ben kabulleniyorum bu yeni soğuk dostu...