Yok

Prangalar
Sevdan
Zaman,
Üstüne tuz-biber yalnızlık.
Kaçmaya çalışırken
Boynu bükük
Kalbi kırık.
Alıp
Götürürler beni
Gündüzleri olmayan
Kentlere.
O kentler ki,
Kaldırım taşları bile güler,
Halime.
Sırtımı sıvazlayıp,
Bırakırlar loş mahzenlere.
Havadan,
Sudan eser yok.
Belki de
Bu ömür,
Böyle biter....