Yoksa bir uyanış mı tüm yaşananlar?

Son blog yazımdan bugüne 1 yıl 2 ay geçmiş. Bunca ara niye. Hayat beni bu sürede nereden alıp nereye taşıdı. Kazandıklarım-kaybettiklerim neler. 

Geçen zamanla birlikte yaşlanan bedenim mi; yoksa ruhum mu ? Bu süre zarfında etrafımda neler oldu. Kimler beni üzdü, kimler sırtımdan bıçakladı. Bu liste öyle uzar gider.

Ülkemde neler değişti? Ne çok soru var cevaplanmayı bekleyen.

Oysa düşünmediğim, umursamadığım  zaman o kadar da hareketli değilmiş, önemsizmiş gibi geliyor geçen bir yıl. Oysa dengeler nasılda değişti. HAYAT böyle hızlı akmak zorundamısın?

Aslında aldığımız her nefes geçip giden yaşamımızın bir parçası değilmi? Ömrümüzü nefes nefes tüketmiyormuyuz. O zaman bu isyan niye. Yenilmiş,yıkılmış ,darmadığın olan ,yaşadığı sorunlarla boğulan yine de her düşüşte bir avuş toprakla yerden kalkan da biz değilmiyiz.

Her şeyden önemlisi ülkemde 2013 yılı büyük bir silkelenme oldu. Uyuyanlar uyandı. Bazılarının rüyaları son buldu. 27 mayıs taksim gezi parkı ile başlayan süreç Türkiye'mde bazılarının hayal bile edemeyeceği bir uyanışı beraberinde getirdi. Hepimiz biliyoruz ki bundan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmayacak. Olması gerektiği gibi tüm taşlar yerine oturacaktır. Bundan kimsenin kuşkusu yok artık, bazılarının korkusu var o başka.

Keşke bu uyanışta VATANINA sahip çıkmak isteyen "can"larımızda (vicdanlarını ve benliklerini kaybetmiş birileri yüzünden ) ana kucağından kayıp toprak olmasaydı.

Yine bir "can " daha giden evlatlarımızla buluştu. Ruhun şad olsun Ali İsmail Korkmaz. Allah ailene dayanma gücü versin. Umarım bu son olsun...Artık analar -babalar -sevenler ağlamasın. Evlatlarımıza doğrultulan sopalar, mermiler, gazlar, palalar, bıçaklar artık son olsun...

Rahmeti Cem KARACA nın şarkısında dediği gibi "Bu son olsun"

Bana gelince her şey aynı aslında. Yalnızca dost bildiklerimin gerçek yüzüyle tanıştım. Hayatımı elekten geçirdim.

Yeni yerde yeni umutlarla yola devam diyorum. Ve tanrı doğruların yanında bunu biliyorum.