Yol arkadaşıma

Hamaratlığına kusur bulunmaz,  

Günün yirmi dört saati durmaz,  

Har vurup, harman savurmaz,  

Tutumlu yol arkadaşım benim. 

Kızınca kendini verir işe,  

Dolaşır evin içinde bucak, köşe,  

Laf söylemez dosta eşe,  

İnsaflı yol arkadaşım benim. 

Çocuklarına hayli düşkündür,  

Huylanınca eşine, taşkındır,  

Sözleri kendinden aşkındır,  

Afacan yol arkadaşım benim. 

Bazen kardeşlerinden yakınır,  

Dışa vurmaz utanır, sıkılır,  

Üzülürse gözlerinden yaş dökülür,  

Çilekeş yol arkadaşım benim. 

Yıllar önce bana evet dedi,  

Bir gün olsun sözünü yemedi,  

Dargınlık, kırgınlık dinlemedi,  

Vefalı yol arkadaşım benim. 

Adını vermesem dahi bilirsiniz,  

Zelihadır, o’nu iyi tanırsınız,  

Gâh köyde, gâh şehirde görürsünüz,  

Bahtı kara yol arkadaşım benim. 

23 Kasım – 2005 /Mustafa CAN