Yönetmen Bella Tar

Efsaneye göre Musa, Tanrı ile görüşmek buluşmak için Tur Dağı'na çıktığında Tanrı'ya sen kimsin? Diye sorar. Tanrı da ona: "Ben ben olanım" diye karşılık verir. Tanrı bu cevapla ben karışım değil elementim; yani aslolanım, orijinalim demek istemiştir.

İşte yönetmen Bella Tarr da tıpkı Tanrı gibi nev-i şahsına münhasır biridir. Eşsizdir. 

Peki ama onu biricik yapan nedir? 

Bana göre yaşamı gerçeğin önüne koymasıdır. Onun için gerçek yoktur, yaşam vardır. Bu bağlamda ben de Tarr'a kendimi çok yakın hissediyorum ve diyorum ki, insan yaşamı öğrenmeden yaşar. Çünkü tecrübe geçmişe aittir; geleceğin bilgisi değildir. Bu yüzden benim için şimdiki zaman yoktur. Yalnızca gelecek vardır. Çünkü gelecek daima yenidir. Eski, geçmişte kalmıştır bilgidir. Geçmişe ait bilgidir. Gelecek için yalnızca bir araçtır. Yaşamın kendisi değildir. Yaşam yaşanır; öğrenilmez.

İşte benim gibi düşünen bir insan tanıdım Merve'nin aracılığıyla. Bella Tarr'ı. 

Tarr yaşamla kurduğu bu ilişkiyi sine mada da yaşama geçirmiştir

Çünkü artık onun için gerçek yoktur. Yaşam gerçeği öncelemekte

dir ve daima yenidir. Bella Tarr için, her film yeni değil; her sahne yenidir. Bella Tarr her sahnede bir film inşa etmekle kalmaz; aynı zamanda kendini de yeniler. Onun 

için asıl olan yaşamdır, yaşamaktır. Tekrar tekrar yeni olanı; yani geleceği yaşamaktır.

Kendisi yaratsa bile, daima bilmediğini; yeni olanı; gizemli olanı film yapmıştır. Bunu yapmak için bir insanın bir dile sahip olması gerekir. Annesinden öğrendiği ana dili gibi bir dildir bu. Sinemasının dilidir. Sinema onun dilidir. Ona özgü bir dildir bu. Onun filmlerini anlayabilmek için o dili bilmek gerekir.  Nasıl ki bir filozofun kafasında yarattığı düşünce çözülür çözülmez yeni sorular kafasında oluşuyorsa ve onlara yeni cevaplar vermesi gerekiyorsa; Bella Tarr için de her filmin her sahnesinde söyleyecek yeni bir şeyi olmalıdır. 

Ve otuz dört yılın sonunda şöyle söyler: "Artık söyleyeceğim bir şey kalmadı."

 

A. Güreşçioğlu