Yürek menzili

Dostluk, insanı dik tutan bir coşkuymuş, avuçlarında hissettiğin bir yürek ışığı…

Bir bütünleşmeymiş. Arada mesafeler olabiliyormuş, insan her istediğinde yanında olamıyormuş. Fakat öyle bir bağlılıkmış ki, yürüdüğün yolda, beklediğin durakta, bindiğin vagonda, dinlediğin uzun havada, yüzüne pıt diye düşen yağmur damlasında, yüreğinin bazen öfkeyle, bazen isyanla atışında onu yanında hissedebiliyormuşsun.

Dostluk bir bütünleşmeymiş…

Beynin, yüreğin, dilin onu öylesine benimsermiş ki, düşüncelerinde bir özgürlük, yüreğinde bir ferahlık, dilinde bir tat oluşurmuş.

Dostluk bir bütünleşmeymiş.

Yürekte boğulan duyguların tutunduğu can simidiymiş, bir kavuşma, bir kucaklaşmaymış. Yarımlıktan kurtuluşmuş…

Yarım yokmuş dostlukta, tam varmış. Dostluk iki tanenin yan yana olması değilmiş sadece.

Taneler ayrı ayrı dururken de yaşanan bir bütünleşmeymiş.

Dost payesini alanın, varlığını, yüreğini, dostluğunu anladığında, dostlukta ben kaybolurmuş…

Yüreğin her şeyi ona koşturmak istermiş…Acıyı, sevinci, anlamlı anlamsız her bir şeyi…

Akarsuyun, kumunu, suyunu, ummana sürüklemesi gibi bir akışmış dostluk. Ummanın her şeyi kabul etmesiymiş. Güzel çirkin, enli boylu, huylu huysuz ayırmadan bir kabul edişmiş dostluk.

Beraber içilen bir bardak suya şükür, bir kanışmış dostluk. Dostluk bir liman, bir sığınak veya bir adadan çok öte, ruhun yaşamda “işte vardım” dediği bir “yürek başıymış”.

Dağlara herkes tırmanırmış da bir yüreğin menziline tırmanmak her kula nasip olmazmış.

Vardım dediğin her yürek de seni konaklatmazmış menzilinde.

Dostluk menzilinde düşerim korkusu duymadığın tek yükseklikmiş...

Dostluk yürek aynasında gördüğün izin, gönlüne şavkımasıymış.

Yazılır, yazılır da bir türlü anlatılmazmış…

Dostluk, kağıtla kalemle değil, sözle heceyle değil, sevginin mürekkebiyle yüreğe yazılmakmış….

Yaşanan…Yaşatan…Ve yaşan her dostluğun baki kalması dileğiyle….