Zahiri Gerçeklik

Ve karanlığın hükmünde ayan olur güne,

umut dediğimiz zahiri gerçeklik. 

Düşler ülkesinde keskin güneş yanığı kalbimiz

tutuşur denizlerin derinliğinde.

Alev alev tutuşan ellerimizde buz dağlarının hükmü...

Ninnilerin sessizliğiyle uyutulur yorgun düşüncelerimiz.

Kimi geceleri bir vav misali eğilir yüreğim gök kubbeye.

Adım adım, ağır ağır sustuğum sessizliğin bir elif misali dik duruşu,

merdiveni olur bedenimin tutsak ruhuna.

Göğe uzanmak ve huzuru içmek Arş-ı Âla'dan!..

Şimdi 'nun' misali bir nefestir ismim,

noktası sen  olan ey yaşamak...

Zahiri gerçekliğin yokuşunda umut ol,

doğur beni bir annenin fesleğen kokulu düşlerinde.