Zaman ve ben-ek

Zamanın se-ler çizerek bedenime kıvrılmasına sesimi çıkartamamak çıldırtıyor beni. Zamanın karşısında bir böcekten farkım yok. Çaresiz, çırpınan bir varlığım. Sarsak adımlarla sokağın sonuna doğru yürüyorum. Bütün duygularım sarmalıyor çığlığımı. Çığlık atmamı bile engelliyor zaman. Yol yordam bilmeyen aklım zayıf tınılarıyla yok oluşa sürükleniyor. Gün, akıl oyunlarıyla karşımda dikilirken daha da çöktüğümü fark ediyorum. Ayrık otlarının ortasında kalıyorum bir an. Ateşin kora dönüşmesi anlamsız biliyorum. Yakıcılığı daha derin, daha sinsi… Zamandan nefret eden benliğim ölümün kıyısına sürüklendiğimin bilinciyle bin parçaya ayrılıp isyan ediyor. Sokağın sonuna yaklaşmanın yakıcılığı buhar olup çıkıyor ağzımdan. Buğusu kalıyor gözlerimde derin bir çığlığın.

Dinginlik ve uçsuz bucaksız sarı bir ovanın karşısında dikiliyorum. İsyanım kendime, iyiliğim, kötülüğüm hep kendime. Sarsıcı olan olmaması gerekirken zamanın benciliğine takılmış olmam ve acıyla aykırı çığlıklar atmam. Zaman bana, ben zamana ketumum. Bunun zaman tünelindeki karşılığı olmadığını biliyorum. Tek taraflı oynanan bir oyunun kahramanı olamayacağını bilmek, piyon gibi kullanılmak ve yok olmak… İnancının sarsılması, kaosun beynini parçalara ayırması yaşananların sadece bir kısmı. Asıl şey bir böcek gibi ezilmek, itilmek, hiç olmak…

Bir hiç… Öncesi ve sonrası olmayan zaman diliminin karşısında ufak bir beneğim… Trilyonlarcayım… İnsanım… Zayıf mıyım? Aslında zaman karşısında dört bir yandan mücadele etsem de kontrollü bir güç karşısında zayıfım. Çelik gibi bir iradenin zayıf halkasıyım sadece… Cüce bir ruhun anlamsız feryatları belki de… Zamanın se-ler çizerek dolanmasına acıyla bakıyorum. Üretiyorum, zaman yok ediyor. Tükeniyorum bir bir sonsuzluk karşısında. Masaldan farksız gerisi; bir benek vardı, bir vardı bir yoktu.