Zaman ve insan

İnsan olmanın en büyük referansı şaheserler yaratmaktır. Şaheserler yaratmak bir bilgi, bir birikim, bir deneyim ve bir zaman olayıdır. Hedefe varmak için bu zamanı yerinde ve gereğince kullanmaktan geçer. Ama kaçımız bu zaman dediğimiz olguyu iyi kullanmak yeteneğine sahibiz. Hatta kaçımız bu zaman dediğimiz olgudan haberdarız.

Biz insanlar, zaman denilen değirmenin taşları arasında devamlı öğütülüyor ve fakat bizi devamlı parçalayan değirmen taşlarının farkında bile olamıyoruz.

Burada bizlere düşen bizi un ufak ettiğine inandığımız zamanı kendimizle, çevremizle nasıl bir uyum içine çeker ve kendimize dost ederiz, diye bir tavır sergilemektir.

İnsan (anne-baba) olmak; insansal duygularla donatılmış olmak, insan olmanın ayrıcalıklarını duyumsamaktır. Unutmayalım ki;”Ağaçlar meyvelerini, topraklar ürünlerini hep hayatlarını devam ettirmek için verirler. İnsan olmanın ayrıcalıklarını duyumsamış insanlar (anne-babalar) da, insanlık uygarlığını (hayatlarını) devam ettirmek için üremeleri, üretmeleri gerekir.” Evlatlarımız bizlerin yani insanların şaheserleridir.

Şaheserler yaratmak için en önemli şey, zamanı ve hatta mekanı yerinde ve gereğince kullanmaktan geçer.

Unutmayalım ki; Şaheserler, insanlığa giden yolda en büyük referanslardır. Bu şaheserleri yaratırken onları “bilimin ışığında” eğitmeliğiz ve bilgiyle donatmalıyız. Onları üstün insan olarak yetiştirmeliyiz. Şunu iyi bilmeliyiz ki;Üstün insan; “Bilgi, zeka ve iyi niyet aynı bireyde birleşirse” üstün insan doğar. Saygılarımla…