Zaman

“Ulan zaman!

Kulak ver de iyi dinle,

Doğduğumdan beri uğraşıyorsun benimle,

Yavaşlayacak yerde, çabuk geçtin

Hızlanacak yerde, neredeyse durmayı seçtin

Şimdi de yolun sonundaki bu çıkışsız inişte,

Bari arkadan itme!

Gidiyoruz işte!!!” 

İnternette gezinirken bu dizelerle karşılaştım ve yazarının Oktay Atas olduğunu öğrendim.

Kendisine teşekkür ediyorum.

Ancak bu kadar güzel sitem edilebilirdi bizi bizden habersizce alan zamana.

“Bari arkadan itme! Gidiyoruz işte!!!”

Yüreğime dokunan, beni defalarca düşünmeye iten bu dizler yüreğimi sarsmadı dersem yalan olur.

Defalarca okudum bu güzel dizeleri.

Zaman gerçekten çok çabuk geçiyor.

Yaşadığımız her şey daha dün gibi…

Geçen zaman içerisinde dönüp geriye baktığımız da en çok ertelediklerimize üzüldüğümüzü görüyoruz.

Yaptıklarımızdan çok yapamadıklarımıza…

Akreple yelkovanın bir birini koşturdukları gibi akıyor zaman.

Biz tükendikçe zaman güçleniyor sanki.

Bundan dolayıdır ki kendimizi zamanın besin kaynağı gibi görüyorum.

“Hayata yeniden başlasaydım, saniyelerin nabzını tutardım” demiş Dostoyevski.

İş işten geçtikten sonra tutulan hesabında bir anlamı olmaz.

Bize sunulan hayatı yaşayamadıktan sonra…

Yaşamın kendisi zaten başlı başına ölümü kabullenmekten ibaret değil mi?

Her canlı ölümlü doğmuştur ve öleceğini bilmektedir.

Yani hepimiz ölümle nişanlı olarak doğmaktayız.

Önemli olan erdemli ve onurlu yaşamaktır.

Sevdiklerinin başını önüne düşürmeden…

İster genç ister yaşlı olalım. Önemli olan Allah’ın bize bahşettiği yaşam yıllarının her anını sevgiyle, iyiliklerle, güzelliklerle doldurmak ve mutlu yaşamaktır.  

Yaşlanmak da zamanın kendisini bize hatırlatan en önemli uyarısıdır.

Bu uyarıyı dikkate almak gerek.

Bunun içinde yaşama anlam katmak değerlerimizle yaşamak gerek.

Zamana meydan okuyamayız ama zamana karşı durabiliriz diye düşünüyorum.

Onurumuzla,yaşamımızla,kişiliğimizle,doğru yaptıklarımızla…

“Yaşlandıkça Gençleşebilmek”adlı bir yazıda yazar şöyle seslenmektedir.  

Gençlik bir hayat devresi değil, bir akıl halidir.

Yıllar cildi buruşturabilir, ancak heyecanların bitişiyle ruh buruşur.

İnsan kendine olan güveni kadar genç,

Kuşkusu kadar yaşlı,

Cesareti kadar genç,

Korkuları kadar yaşlı,

Umudu kadar genç,

Bezginliği kadar yaşlıdır.

Hiç kimse fazla yaşamış olmakla yaşlanmaz.

İnsanları yaşlandıran, ideallerinin bitmesidir.

Kalbi sevdikçe, neşe duydukça, güzellikleri fark ettikçe, beyni yeni şeyler keşfettikçe, herkes gençtir.

İnsanlar yaşadıkça yaşlandıklarını sanırlar,

Halbuki yaşamadıkça yaşlanırlar.

Sonuç olarak ,  “İnsan yaşlı olmaya karar verdiği gün yaşlanır.”

Yeni bir yazıda buluşmak dileği ile…