Zamanın Değerini Bilmek

Nerde yürüyen merdivende koşan birini görsem, illet olurum. 30 saniyede bir geçen metrobüse sanki son araçmış gibi atlaya zıplaya binenler, deli eder beni. Azıcık bekleyip sonraki boş gelene rahat rahat binmektense, öndeki tıkabasa dolu araca sığışmaya çalışanları, akıl yoksunu sayıyorum; elimde değil.

İstanbul’da veya başka bir sahil şehrinde, halatını çözmüş motora, vapura atlarken kaç kişi düşüp öldü inanın sayısını bilmiyorum. Ama ısrarla aynı şeyi yapan ileri zekalıya(!), bilmem ki ne demeli?

Herhangi bir sırada beklerken araya girmeye çalışan yüzsüz, vücudumdaki bütün tüyleri havaya kaldırır.

Bir işi yaptırırken muhatabına aceleci bir kabalıkla baskı kuranlar, her şeyin bir oluru, zamanlaması bulunduğunu unutanlar; zıvanadan çıkarır beni; istemeden…

Herkes sabırla sırasını beklerken, önüme geçmeye  çalışan zevzek; sinir sistemimi altüst eder. Enayi yerine konmayı, ahmak muamelesi görmeyi, sade ben değil, onurlu hiçkimse hazmedemez herhalde.

Yol kenarında, durakta arkadaşımı, arabayı beklerken; veya üst geçitten yola inerken kafama göre; kornayı yırtarak bana “Yürüsüne salak! Hatta koş hadi! Bak gidiyorum ben!“ diyen şoför tayfasına inat; daha da yavaşlatırım adımlarımı. Mümkünse, zerre kımıldamam, olduğum yere çivilenirim.

Evden çıkarken mesela,“Hadi sallanma! Bak kaçacak tren!“uyarısı; çoğu vakit tam tersi etki yapar bende. “Acelesi olan önden buyursun! Benim acelem yok kardeşim!” yanıtını yapıştırırım genelde.

Bütün muradım, yaşamın hızına kaptırıp ruhumu, arada kaynamaktan, kaybolup gitmekten korumaksa da kendimi… Her etrafıma baktıkça gördüğüm sabırsız, tahammülsüz, iki ayağı bir pabuçta gezen güruh… İster istemez şu soruyu sordurur bana: Zamanın değerini bilmiyor muyum acaba?

Benim felsefem şu arkadaşım: "Acele eden gecikir!" Biz istedik diye  hızlanır mı zaman? Hayat zaten anlamsız/amansız sidik yarışlarına zorlarken bizi… Bir de yersiz panikle elimizi ayağımızı birbirine dolaştırmanın bir alemi var mı? Benim yanıtım yukarda. Ya sen ne dersin bu işe?