Zonguldakta kadın yazar olmak

Zonguldakta kadın yazar olmak; bu sıfatı yani yazar sıfatını henüz hak etmediğimi düşünmüştüm. Elbette okuma yazma bilen herkesin yazar olabilme hakkı vardı.
Bunu kimsenin kimseye hak görme yada görmeme gibi bir lüksü yoktu .Olamazdı da. Fakat benim bu sıfatı hak edebilmem için kendimi, kendime ispat etmem gerekiyordu.

Her zaman olduğu gibi kendi kendimin öğretmeni olarak koyuldum yola.

Önceliklerimin, sorumluluklarımın, bana bıraktığı artık zamanlarda duygularımın mürekkep olduğu kalemi aldım elime ve gönlümden düşenler satırlara kondu. Ha gayret, biraz da cesaret derken ben de var olmak istiyorum bu yolda,dedirtti bana. İşin bu kısmında ham olduğumun bilincindeyim, emek veriyorum ve olması gerekeni yapıp, çalışıyorum. Deneye, yanıla öğrenmeye başladığımı görüyorum. Yavaş, fakat sağlam adımlarla yol almaya çalışıyorum. Buraya kadarki kısımda benim kendi adıma sıkıntı yok, kitap çıkaran her kişinin isminin önüne, yazar, sıfatı konuyor zaten.

Yeni bir heyecan yeni bir yola giriyorsun, her geçen gün kendini kendin eleştiriyorsun. O yazıyı keşke öyle yazmasaydım, şurası olmamış, burası eksik kalmış diyerek,gereksiz gördüğün satırlara kızıyorsun. ‘Şimdi yazsaydım keşke’ diyorsun bunlar hep oluyor olacak da böyle böyle öğrenmeye başlıyorsun.
Ama bunların yükünü ve sorumluluğunu taşımaktan çok daha zor şeylerle boğuşuyorsun. İşte burada duruyor zaman.

Kadın olmak: Zonguldak ta kadın olmak, Türkiye de kadın olmak, dünyada kadın olmak, hiçbir fark yok bana göre yok. Zor iş vesselam.

Her zaman söylenir ya, Ana erkil bir toplum da erkek egemenliğinin hüküm sürdüğü şartlarda yaşıyoruz, diye... İnanın bunun benim açımdan hiçbir sakıncası yok.

Kendi hemcinslerimden bazılarının bunun altını çiziyorum bazılarının art niyeti kompleksleri ve en açık ifadeyle kıskançlıkları çok daha vahim. Üretimin ne anlama geldiğini bilmeyen asalak kadıncıkların gazabından korusun yaradan. Boş beyinleri ile var olamadıkları ve asla var olamayacakları gözle görünür elle tutulur misali aşikar.

İşin kötüsü işte o boş beyinli kadıncıklar iğneyle kuyu kazıp ta var olma savaşı verenlerin emeğine leke sürmek için çabalıyorlar kendilerine buldukları yandaşlarla da seviyesizlik ipini göğüslüyorlar.

Evet ben bir yazarım bu sıfatı yaptığım iş ile verdiler bana. Her zaman söylüyorum ben anneyim, ben eşim, ben evimin kadınıyım. Evet ben sunucuyum ,evet ben artık bir yazarım.

İster hoşunuza gitsin isterse gitmesin umurumda değil, tın yani.

Yaptığım hiçbir iş için kimseden izin ve emir almıyorum, ben yapıyorum ben ödüyorum bedelini ve şükrediyorum ki üç erkeğin olduğu evimizde bir kadın olarak yanı başımda duruyor eşim ve çocuklarım, onlar biliyorlar emeğimi ve azmimi.
Göz önünde bir kadınım yaptığım iş nedeniyle de zaman zaman övgülere mazhar kalıyorum

Yanı başımda ki gerçek dostlarıma şükranlarımla teşekkürlerimi bir kez daha iletiyorum. Hayranlıkla bana övgülerini söyleyenlerde oluyor nasıl duruyorsan öyle görünüyorsun ama görmeyi bilenlere. Bütün mesele burada. O boş beyinli kıskanç kadıncıklar kafalarındaki senaryolar la yola çıktıkları için, kurgularla yol alıyorlar ve duvara tosluyorlar. Ben azimli ve çalışkan bir insanım bu sıfatı annemin ak sütü gibi hak ediyorum ben insanım hadi olabiliyorsanız sizde olun. Alnımızın teriyle kuruşumuza haram değmeden yürüyoruz soframdaki lokmada helal üzerimdeki çul da. Boş beyinli kadıncıklar erken kalkan yol alıyor ve çok çalışan siz hala kıçınızı başkalarına kaldırtıyorsunuz.

Zor işmiş Zonguldak ta yazar olmak! ama imkansız değilmiş, bunun birde Türkiye si var dünyası var, biliyorum zor ama imkansız değil

''Benim üretimlerimden nemalanmaya çalışma sakın, alnımın teriyle yürütüyor beni yaradan sen hala var olamadığının farkında değilsin benim hayalimin bile güç vermeye yeter olduğu dünyalarda''