Zor bir itiraf...

Bugün hayata ve ilişkimize çok fazla duygusal yaklaştığımı farkettim incindim yine...
Bugun anladım ki duvarlarımın ötesine ben bile geçsem inciniyormuşum, hala çok hassasmış aşk yanım, korkularım varmış, zamanı değilmiş kendimi kaptırmamın, çok fazlaymış meğersem beklentilerim.. Deli gibi özlemek canımı yakıyormuş benim, gerçekçi bakmazsam nefesim kesiliyormuş sana olan sevgimden. Aptalca çocuklar gibi sana seni ne kadar çok sevdiğimi anlatan mesajlar çekip acaba mutlu oldu mu? Ne cevap yazacak şimdi diye beklemek saatlerce kendimi aptal gibi hissetmeme neden oluyormuş.. Kabuğumu kırmak ve kırdığımda yanlız olduğumu görmek beni kendi içime tekrardan hapsetti ve asla bir daha azad etmicem aciz yanımı..Neden benim geçişlerim hep sancılı oluyor...?