Zor günler!!!!

Bir şeyler karalamak, yüreğimden dökülenleri paylaşmak istiyorum.
Kelimeler uçuşuyor beynimde.

Kah bir an mutlu oluyorum, ama bir televizyon ya da radyoda anonsları, haberleri duyunca da bütün neşem kaçıyor, yerini hüzne bırakıyor.

Çarpık kentleşmenin, yerel yönetimlerin oy için, iktidara gelmek için gösterdiği tavizlerin sonucunda sele mahkum edilen bebelerin ( ki en çokta o masum meleklere kahroluyorum) insanların haykırışlarını, yitip giden çamurlara karışmış hayatları düşünüyor ve yapamayacaklarım beni kızdırıyor.

Daha sonra annelerin, babaların, kardeşlerin, sevgililerin gözünden sakındığı, vatan için canını bir mayına basıp feda eden fakir halkımın evlatlarının şehit haberlerini duyuyorum ve evet yine kahroluyorum.

Kimine göre şehit aileleri yaygara yapıyor ya hani, ve o kimilerinin evladı Amerika da yaşıyor ya, ve yine kimileri demokratik açılım peşinde koşuyor ya, kahroluyorum.

Onları içimize ve meclisimize kadar sokmaları, şehitlerimizin bedeninin soğumasını beklemeden pişkince çıkıp ahkam kesmeleri de kahrediyor beni.

Kim dur diyecek bu gidişe, kim bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın demekten vaz geçecek, kim azınlığın değil de çoğunluğun sesi olmaya başlayacak.

Ne zamana kadar bu böyle sürecek, olması gereken bu değil değil mi? Yoksa ben mi yanlış biliyorum.

Türkiye topraklarında Türk gibi yaşayan, Türk olan ve bundan da gurur duyan bizler azınlıkta kalmayalım ve bizde isteyelim TÜRK AÇILIMI madem öyle ise değil mi?