Zorlama sabrımı bu denli!..

Ben yaklaştıkça sen uzaklaşıyorsun. Kaçıyorsun hatta ben koştukça sana!

İtiyorsun, oldukça uzağına itiyor, yetinmiyor, başkalarına itiyorsun beni.

Gitmem sanıyorsun, koşarım yine de, en iyimseriyle de beklerim, hep beklerim seni her şeye rağmen…

Eminsin, adın gibi eminsin benden.

Haklısın…

Belki de yok sanıyorsun etrafımda, yakın ya da uzağımda hiç kimse yok, gel demiyor kimse bana, geleyim istemiyor, koşmuyor onlar da bana, benim sana koştuğum gibi…

Yanılıyorsun…

Tek gerçek, görmezden gelişim, görmek istemeyişim, görmeyişim hatta. Var ya da yoklar, önemli olmayışı.

Görünürde çok dolu etrafım pek çok kişiyle, lakin öyle seninle dolu, öyle seninle çevreliyim ki, atamıyor hiç kimse bir tek adım bile dünyama. Ama ne olur, bu denli ısrarlı, bu denli tekrarlı yanlışlar yapma, incitme bu yüreği bu denli duyarsızlıklarınla.

Her geri dönüşünde kabule açık bekler kollar buluyor oluşunun güvenci bu umursuzluğun. Nasılsa orada, nasılsa benim, nasılsa gitmez bir yere, kimseler tutup kolundan çekip götüremez benim dünyamdan güvenci bu sendeki.

Lakin yoruldum, umursuzluğundan yoruldum, gidip gidip hiçbir şey olmamışça dönüşlerinden yoruldum.

Ne yaptığının, nelere mal olduğunun bulunçsuzluğu ve umursuzluğundan yoruldum.

Arayıp arayıp bulamamalardan seni yoruldum.

Her gidişine anlamsız bahaneler yüklemenden, kendini görmezden gelerek, bana yüklemenden yoruldum nedenlerini.

Görememenden beni, her ne kadar sıklıkla seviyorum desen de, sadece dilde oluşundan, sevememenden sevginin gereğince, sevmeyi bilmemenden, öğretemediğimden yoruldum.

Yaralayıp yorduğun yüreğim dinlenmek isterse bir gün; ellerinde şifalar varsa bir gün birinin, sevmeyi biliyorsa, yaşatmayı biliyorsa o sevgiyi dolu dolu; çeker giderim, bulamazsın beni dönüşlerinde bundan böyle.

Zorlama sabrımı bu denli.

Bilirsin her kabın bir dolum noktası vardır!

Her kap taşar bir gün…

Ve çatlar sabır taşı!