''Kardeş Türküler'' grubunda bir İzmit’li

''Kardeş Türküler'' grubunun ''BAHAR'' isimli olan son albümü satın alıp eve geldiğimde, heyecanla ambalajından çıkarıp, ''bakalım bu sefer ne harikalar yaratmışlar'' sorusuyla CD çalara yerleştirdim. İlk parça bir çingene şarkısıydı. Bahar gibiydi, kıpır kıpırdı, yerinde durmayan/duramayan bir parçaydı. Ama daha da ötesi yorum müthişti… Grubu tanıdığım ve çalışmalarını yakından takip ettiğim için, şarkıyı icra edenin İzmit’in yetiştirdiği bir değer olan Fehmiye ÇELİK olduğunu tahmin etmem zor olmadı. Şarkıyı dinledim ve kendi kendime gülümsedim. Çünkü diğer albümde Ermenice şarkıyı bir Ermeni gibi, daha eski bir albümde ise Rumca bir şarkıyı bir Rum gibi söylemişti. Şimdi de bir Çingene şarkısını adeta bir Çingene gibi söylüyordu. Sesi de her zamanki gibi muhteşemdi. Bu kentin çıkardığı bir değer olan sanatçı, şiddetle ihtiyaç duyduğumuz bir misyonu üstlenen bir grubun üyesiydi. Bu topraklarda doğmuş ve bu topraklarda kök salmış kültürlerin kardeş olduğunu türküler kanalıyla tüm dünyaya haykırıyordu. Dünyaya diyorum, çünkü gerçekten de dünyada Türkiye’de olduğundan daha fazla dinleniyor. Boğaziçi Gösteri Sanatları Topluluğu (bgst) adı altında başka kültürel faaliyetlerini de sürdüren grup, bir de “45’lik Şarkılar” diye bir grubu daha içerisinden çıkardı. Fehmiye Çelik, bu grubun da solisti olarak eski plaklardaki şarkıları yeniden yorumladı.

Ekran da görülen kirlenmeye bulaşmayan ve bu nedenle popüler olmayan grubun, İstanbul Açıkhava Harbiye tiyatrosundaki konserlerine baktığımda bir hayli dinleyici kitlesinin olduğunu, üstelik de öyle genel geçer bir kitle olmadığını söyleyebilirim. Beş albümün yanı sıra, Vizontele filminin de müziğini yapan grup, alternatif müzik anlayışının önemli bir temsilcisi haline geldi.

Topluluk, müziğini icra etmenin yanında, özellikle müzik alanında araştırmalar yaparak, arşivin tozlu raflarında kalan türküleri ortaya çıkararak onlara bambaşka bir formda yeniden hayat veriyor. Türkiye’nin müzik yolculuğunun bir haritasını çıkarmaya çalışıyor. Bu çabalarının sonuncusu, 60’lardan 70’lere “45’lik Şarkılar” isimli kitap oldu. 45’lik plakları hepimiz, özellikle de 60’lı 70’li yıllarda genç olanlar iyi bilirler. Bu dönem, popüler müzik adına önemli adımların atıldığı yıllardır. Halk şarkılarının Batı enstrümanlarıyla icra edildiği, Doğu ve Batı enstrümanlarının sentez arayışıyla bir arada kullanıldığı, Batılı çalışmalara Türkçe söz yazıldığı bir dönemdir. Kitabı hazırlayan Fehmiye Çelik ve Ayhan Akkaya, bu değişimleri ve tartışmaları Orhan Gencebay, Gülden Karaböcek, Atilla Özdemiroğlu, Selda Bağcan, Cahit Berkay ve daha pek çok sanatçıyla birebir görüşerek bize aktarmış ve edindikleri bilgi ve izlenimlerini çok akıcı ve sade bir dille yorumlamışlar. Bunu da ülkenin politik ve kültürel değişimiyle paralel olarak ele almışlar. Sadece müziğe ilgi duyanların değil Türkiye’nin değişimini görmek isteyenlerin de mutlaka okumaları gerektiğini düşündüğüm bu kitabı keyifle okudum.

Umarım İzmit bu değere sahip çıkar...