“Akrep gibisin kardeşim...”

Demek, dünya bu kadar küçük…

Demek, sirke bu kadar keskin…

Ve demek ki, <ı>“mahlûkat psikolojisi” bu ölçüde küflü ve kir pas içinde… Üstelik acı!..

Mahlûkatın fizyonomisi bu denli pürüzlü, bu denli buruşuk… Ve üstelik ekşi!

Ancak, mahlûkat, mahlûkat olalı bu kadar önemsenmedi…

Evet, hiçbir şeyden çekmedi Süleyman Efendi, nasırından çektiği kadar…

Ve mahlûkat bey[efendi, ] hiçbir zaman zıplayamadı tek ayağı ile bu ölçüdeki kaygan zeminlere…

Bu da doğru!

Gel-gelelim; velhasıl… Ve ez-cümle… Bu Dünya tuhaf…

Yani, oldukça tuhaf bu Dünya…

Evet, Şair Baba’nın o davudi sesi kulaklarımda çınlayıp duruyor, çınlayıp duruyor:

“Akrep gibisin kardeşim…

korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.

Serçe gibisin kardeşim,

serçenin telaşı içindesin.

Midye gibisin kardeşim,

midye gibi kapalı, rahat.

ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim...”

Evet, “<ı>korkunçsun” kardeşim…

Ve ne tuhaf [ve ne denli kepaze…] bu Dünya ile hem-hal olmak senin gibi… Seninki-si gibi… Sana benzer gibi!

Yağda kızarmış bir yüz, morarmış bir gönül ve iğneli fıçı gibi bir ruhla, dön baba, dön efendilerinin dizi dibinde, etek altında, dön!..

Onun için adına “dön”-ek diyorlar senin… Ve senin gibilerin!

Bir vakitler,

“…dünyanın en tuhaf mahluku”nu… ne de güzel de okurdun.

“Hani şu derya içre olup,

deryayı bilmeyen balıktan da tuhaf...” olan mahluku, nasıl da heyecanla haykırırdın…

“Ve bu dünyada, bu zulüm

senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak…
Kabahat senin,
— demeğe de dilim varmıyor ama —
Kabahatin çoğu senin, canım kardeşim! “

Evet, ne güzel de okurdun gerçekten; ne kadar güzel, ne kadar…

Ve bugünkü şaşkınlığımın büyüklüğü işte bundandır, dinmeyişi işte bu yüzdendir ve bitmeyişi de yine işte bu nedenledir…

- Anlatabiliyor muyum; canım kardeşim?..