YAKIT BİTTİ…

Bir arkadaşım vardı, yoğun çalışmalarının ardından ellerini iki yanına açar ve yorgun bir yüzle;

- Yakıt bitti, derdi…

Yakıt bitti, derdi… Ve eline bir kitap alır, hummalı bir biçimde kendisini okuma uğraşısının içine bırakırdı.

Arkadaşımın, “okuma uğraşı” da; öyle sırtını uzatıp, keyif çatma türünden bir uğraşı değildi.

Kelimenin tam anlamı ile bir “uğraşı”… derinlemesine bir çalışma eylemi idi.

O zaten, dinlenmenin ancak, çalışılan konunun değiştirilmesinden ibaret bir farklılık olduğunu savunurdu.

O eski bir arkadaştı…

Yaşamakta olduğumuz zaman sürecinin yozlaşmalarına bulanmamış, “durgun akan” bir çağlayandı…

Evet, yakıtı biten bu çağlayanın okuma uğraşı, elinde kalem-kâğıt-cetvel-kalemtıraş araç-gereci ile birlikte sürdürülen esaslı bir çalışmaydı.

O neden böyle bir benzetmeye gereksinim duymuştu?

Yakıt ve kitap benzetmesi, pek alışılagelen bir yakıştırma değildi.

Ancak o böyle düşünüyordu.

İnsanın işlevini sürdürebilmesi için yakıta ihtiyacı vardır.

İnsan ruhunun kendi gelişimini sürdürebilmesi için yakıta ihtiyacı vardı.

İnsan beyninin, zihinsel faaliyetlerini sürdürebilmesi için yakıta ihtiyacı vardı.

Bu yakıt, ancak kitapta bulunuyordu.

Kaliteli, derinlemesine, ince ve düzeyli kitapların içerikleri [ancak] bu enerjiyi sağlayabilirdi.

Yakıtı kalmayan zihin körleşiyordu.

Benzini azalan ruh sığlaşıyordu.

Bilgisiz kalan insan dimağı kaba saba bir düzleme varıyordu…

Okumak gerekiyordu…

Okumak…

Ve size övgü ile sözünü ettiğim bu arkadaş, okumanın işlev ve anlamını ve hatta yöntemini sorgulayabilmek için ise, ayrı ve özgün kitaplar okuyordu.

Ayrı ve özgün kitaplar… Evet!

Örnek mi istiyorsunuz?.. Buyurun:

Okumak, yazmak ve Yaşamak üzerine / Arthur Schopenhauer

Okuma Uğraşı: Akşit Göktürk…

Nasıl?... Dinlenebildiniz mi?..

Ya da yeterli yakıtı depo ederek, yeniden o yoğun temponuza geri dönebildiniz mi?..

Evet, sizi kutluyor ve;

- İyi çalışmalar, diliyorum.

Hoşça kalınız.

www.soruyusormak.com