“Barzani, Türkiye seninle gurur duyuyor”...

Son dönemlerde ülkede bir ağlamadır gidiyor. Aslında ağlanması hiç de yanlış olmayan bir yığın konuda bazıları ağlamamak için dişini sıkıyor.

Milletin şehitlerden, zam soygunlarından dolayı anasının ağladığı kesin. Ama bir durumu biraz garipsedim. Akp kongresinde bazı kişiler büyük hatip başbakan kunuşurken göz yaşlarını tutamadılar. Biz bu işleri ağlamadan sorumlu devlet bakanı ve birkaç milletvekili yapar sanırdık ama dünkü kongreyi seyredince yanıldığımızı da anladık.

Başbakan ne söylemişti ki bu insanlara bu kadar dokunmuştu. Mesela, on yılda bütün komşuları kendimize düşman ettik demedi.

O eşbaşkanı olduğunu israrla söylediği BOP prujesinden de bahsetmedi.

İktidara geldiklerinden beri borçlarımızın nasıl katlanarak arttığını, artık ödeme şansımızın da giderek çok azaldığı gibi ekonomik fiyaskolara da değinmedi.

Ne iktidarlarının varlık sebebi ABD, ne de yıllarca hayallerle halkı kandırdıkları AB, konuşmasında yoktu. Sanki Türkiyede her şey güllük gülistanlıktı. Yani başbakan hitabet yeteneğini gösterdi saatlerce konuşur gibi yaptı ama pek bir şey söylemedi.

Dikkatle incelendiğinde Cumhurbaşkanlığına sıçrama hesapları vardı. Hatta bir punduna getirip Anayasaya yerleştirebilirse başkanlık hayalleri bile konuşmalarından sezilebiliyordu.

Ne olmuştu başka? Hah birde bir kısım AKP linin başlıkta verdiğimiz sloganı vardı. Yani AKP nin tek umudu Barzani idi.

Bütün bunlar bizce hiçte ağlanacak durumlar değildi. Yoksa o toplantı bir parti kongresi değilde edebiyat programıydı da biz mi yanlış biliyorduk.

Eğer başbakan yukarıdaki konulara açıklık getirmeye çalışsa belki bu gözyaşları normal olabilirdi. Sözün özü o patililer neye ağlıyorlardı anlamadık.

İz mir 2012