"Bu hale düşeceği aklıma gelmezdi"

Yaşlılık zor!

Yaşlanınca birilerine muhtaç olmak çok daha zor.

İnsanın, gençliğini bildiği bir ahbabının haline bakıp da, "Bu hale düşeceği aklıma gelmezdi." demesi kadar acıklı bir şey yok.

Hiç birimiz bilmiyoruz, nasıl bir yaşlı olacağımızı. Önce, yaşlanıp yaşlanamayacağımızı bilmiyoruz, ömrümüz yaşlanmaya yeterse de, aklımızın başında olup olmayacağını bilmiyoruz.

Akli dengesini yitiren, algıları boş bir insan nasıl yaşar?

Buna yaşamak mı denir?

Boş boş bakmak, nereye baktığını, niçin baktığını, niçin orada bulunduğunu, ne yapması gerektiğini bilememek...

Sadece yemek yemek; tıkanasıya, patlayasıya yemek yemek. İlacı bile yemek sanıp bir tane daha istemek.

Bu kadar yemenin içmenin üstüne, kendi başına halletmeyi beceremediği tuvalete gitmeye mecbur olmak. Haliyle bakıcı kadından hatırı sayılır bir azar işitmek, bazen tartaklanmak.

Kalan zamanlarında pencere önündeki yatar koltukta durmasızın uyumak.

Kısacası BİTKİ gibi yaşamak...

Yaşamak (?)

Oysa yaşamayı en iyi bilenlerdendi O.