“Çak!” diyordu usulca!

Haftasonu hayatımın değişik bir deneyimine daha şahitlik ettim. İlköğretim 3, 4, 5, 6, 7, 8. sınıflar için özel bir eğitim kurumu tarafından deneme sınavı yapılıyordu ve benden yardım istemişlerdi. 74 çocukla 2 saat!

Bu konudan roman çıkartırım. Ama gerek yok.

Önümdeki ilk sırada bir kız çocuğu var: Saçları iki yana yarılmış, sonra her iki yandaki saçlar kendi içlerinde 3’e bölünmüş. Her bir sıra turuncu, yeşil ve yine turuncu lastiklerle toplanmış. Biçim ve renk simetrisine dikkat edilmiş. Saçlar omuz hizasından aşağıya kadar uzanıyor. Ve tertemiz bir yüz, oldukça da mahçup! Kot elbisesi içinde bir hanımefendi. 3’e gidiyor.

Sadece o mu? Tam 74 çocuk! 9-14 yaş aralığındalar. İçlerinde çok fırlama tipelr de var. “Ben seni sulu götürür, susuz getiririm.” der gibi bakıyorlar. Cin gibiler! Hanımlıklarından, adamlıklarından kimse şüphe edemez.

5’e giden bir tanesi, sol elinin içine yatırmış başını, sağ eliyle çözümlerini yapıyordu. Saati Fenerbahçe armalıydı, kayışı da sarı-lacivert. Eğildim, “Sen Fenerli misin?” dedim. Başını hafifçe sallayıp, gözleri ve diliyle, sessizce “Evet.” dedi. Saçını okşayıp “Aferin sana” derken sağ eli kalkmış ve “Çak!” diyordu usulca! Bücürük işte! Çaktık tabi!

Onarlın öğretmeni olmak isterdim.

Ama öğretmenevi lokallerinde geyik yetiştirip “oyun” oynayanlar gibi değil.

Ama kendi öğrencisini bir de özel derse çağıranlar gibi değil.

Ama körpe beyinlere bildiği tek şey olan huzursuzluğu aşılayanlar gibi değil.

Öyle değil diyorum. Sebebi var.

Bu pırıl pırıl çocuklar 17-19 yaşlarında bana geliyor. Aradaki 8-10 yılda ne oluyorsa artık, fırlamalık bitmiş, fırlamışlık başlamış oluyor.

Yaram derin, deşmeyin.

Bir memlekette hukukçu, eğitimci, din görevlisi ve yöneticiler iyiyse memleket iyidir.

Onlar ancak anneler iyiyse iyidir.

O iyi annelerin emrindeyim. Her zaman.

Diğerlerinin anneler günü kutlu olsun. Bir gün yeter onlara. Çok bile.