“Dünyanın durduğu gün”

Hayat dedikleri bu olsa gerek…
Açmak gözlerini…
Ölümle, yaşam arasında
Gün gelip, sevmek…
Bakmak yerine görmek…
Yaşamak yerine ölmek…
Dünyanın durduğu yerde durup, olanları seyretmek…
Dünyayı durdurup, kendin dönmek!

Gün gelir anlarsın, nereye ve neden baktığını… Boş boş iç geçirirsin… Kaybedince anlamak yerine, bundan sonra kaybetmeden anlayacağını söylersin karşındakinin değerini kendi kendine… Ancak anlayamazsın! Çünkü bilmek için, ya gitmek gerek ya da gideni izlemek!

Kimse bilmez öyle değil mi insanın içindekileri? Kimse bilmez kimlerin, neler çektiğini… Oysa sen doğduğundan beri hızla döndüğünü fark ettiğin dünyada, bir an bile yalnız olmadığını bilip, paylaşmak tüm dertlerini zor değildir sanıldığı kadar… Hep anlatmak yerine biraz da anlamaya çalışmak… Kolay olmayacak kendini karşındakinin yerine koymak! Gün gelecek, yorulacaksın… Dünya dönecek sen duracaksın! Elbet bir gün farkına varacaksın! Ancak belki de hayatın yalan olduğunu sanacaksın… Ya da kısa ve dünyanın küçük olduğunu… Tüm söylentiler yalan ya da yanlış! Öyle inandırılmak isteniyor sadece. Hayat sandığın kadar kısa, dünya da söylenilen kadar küçük değil… Atacağın adımı düşünürken yarın, bugünden hesabını vermelisin kendine yapacaklarının. Çünkü hayat, yapmak istediklerinle değil, yaptıklarınla ilgilenir birlisin. Korkma acı çekmekten! Acı çekiyorsan kader dersin. Mutluysan, mutlusun zaten. Geride bıraktıklarını düşüneceğine, yarım kalanları düşünmek en iyi tercih olmuştur hep. Çünkü hep acılar daha çok kalmıştır hep akılda. Hayat bu! Bakmak yetmez, görmek gerek!

Yaşanılası bir gelecek için yok saymak da gerekecek bazen tüm yaşanmışlıkları. Sevmek de yetmeyecek, ölmek gerekecek. Hep istediğimiz gibi daha fazlasını isteyeceğiz. Dünyayı durdurup, biz döneceğiz. Olanları seyredeceğiz. Belki de farkında değiliz, Dünya çoktan durdu ve o gündeyiz.

Ferdi FİLİZ