"Genç bayraklar vardır barış düşünür."

“Genç bayraklar vardır Barış düşünür”

 

Aslında o çocukları tanıyordum. Bana yüzleri, giyimleri, davranışları ve sonradan kaçışları hiç yabancı gelmedi. Onları epeyce uzun sayılabilecek bir zamandan beri biliyordum. Başlangıçta ürkek, belli belirsiz, siyahı atmış bir gölge gibiydiler; saygılı... Arabanız kırmızı ışıkta durduğunda size çiklet, kağıt mendil satmak isteyendi onlar. Aslında görüyordunuz da görmezden geliyordunuz. Şimdilerde görüyor olmalısınız. Artık kırmızı ışıklarda arabaların camlarını kırıp, çantaları alıp kaçıyorlar. Onlar kapkaçların en hızlı koşucuları. İyi yetişenleri Güneydoğu illerinde parayla satılıp İstanbul’a getiriliyor. Yüzleri size hiç yabancı olmamalı.

 

Yıllarca uzak bir dağ köyünde kışın kızamıktan, yazın ishalden yanık ağıtlar gibi düştüler toprağa, açmamış çiçekler gibi. Kırılmaz bir fanus gibi yokluğa ayarlı yazgılarında bir hasret büyüttüler kentlerin varoşlarında. Hastalandılar, büyük kent hastanelerimizde bile ikisini üçünü bir yatağa yatırdık. Okullu oldular, büyük kent okullarımızda bile üçünü dördünü bir sıraya oturttuk. 23 Nisan’larda üzerlerine dar, ya da bol gelen giysileri çekiştirerek giydirip, ayaklarına yeni ayakkabılar sokuşturup, onlar başları önlerinde iken önlerine geçip objektiflere poz, basına demeçler verdik. Onlar hep bir büyüklerinin kazağını, gömleğini, hep ağabeylerinin yamalı pantolonlarını giydiler. Umutları bile geçen senelerden kalmış, kullanılmış çizgili defterler gibiydi.

 

Onları biliyorsunuz. Onlar; rakı buharlı masalarda okul harçlığını çıkarabilmek için size karanfil uzatan siyah gözlü kıza ne kadar da benziyorlar. Onlar; siyahlar içindeki elleri yüzleri ile arabanızın rot balans ayarını yapanlar değil mi? Onlar; üşümüş küçücük elleri, ayakları, sırtlarında çantaları yarı bellerinde karda okullarına gitmeye çalışanlar. Bir küçük güzelliğe hasret, içlerinde bir kocaman dünya büyütenler, onlar. Mersinde Nevruz kutlamalarında bayrağımızı yakmaya çalışıp, sonra kaçan çocuklar. Ertesi gün altı kişi ile birlikte tutuklandılar. Polis onlara bayrağı veren Tv ve gazete görüntülerindeki kahverengi elbiseli adamı arıyor. Aslında yanlış kişiyi arıyor. Aradığı kişinin üzerinde kahverengi takım elbise yok. Aslında elbise bile yok; hatta çıplak bile sayılabilir. Çok eskilerden suç kaydı bile olmalı. Aslında tanıdık biri, durmuş ellerini ovuşturuyor, sırıtıyor. Her köşe başında olabilir, her sokakta karşınıza çıkabilir. Onu uzun zamandan beri tanıyor olmalısınız.

 

Şimdi üzülüyoruz. Son dört beş gündür kasabalarca, kentlerce, tüm bölgelerde yürüyoruz elerlimizde bayraklarla. Cumhuriyet kurulalı bir yüz yıla yaklaşmış; çağdaşlıkta, gelişmişlikte, hukukta, eğitimde, sağlıkta, barışta evet barışta bir arpa boyu yol alamamış bizler yürüyoruz. Vergi kaçıranımız dükkanına en büyüğünden bayrak asıyor. Yüze yaklaşan üniversite sayımızla, dünyada ilk beşyüz üniversite arasına bir tane ile bile giremeyen üniversitemiz yürüyor.

 

Her yanı ile bağımsızlığımız kanıyor. En başta onun simgesi olan bayrağımız. Bir kendini bilmez balkonun çamaşır iplerinde, kurumaya asılmış çamaşırlarla iç içe, boynu bükük salınıyor, O; dikkatle bakın; Çanakkale’de son eri de şehit olan 57.Alay’ın yere düşürülmeyen sancağıdır. O; bu ülkenin hala var olan değerlerinin tamamıdır. Bu değerlerin tümüne sahip çıkmadan O’nu sahiplenemezsiniz. Bu ülkede yıllardır barış diye barışı kanatanlar O’nun sahibi olamazlar.

 

Baharın eli kulağında. Geldi, geliyor... Etrafta tek tük erkenci gelincikler görünmeye başladı bile. Ve balkonlarda, evlerin pencerelerinde kanayan vicdanlar gibi al bayraklarımız…

 

Akın Yazıcı

 

29Mart2005

 

“Eski bir yazı ama, sanırım, özellikle seçim sonu ortak değerlerimiz üzerinden yapılan dışlayıcı ve kırıcı tartışmalardoğrultusunda hala güncelliğini koruyor."