“Koyverdun gittin bizi…”

Hıdır Hoca’nın Ardından

“KOYVERDUN GİTTİN BİZİ…”

İnsan acıya, kedere, ayrılığa yazgılıdır ve ölüme de öyle.

5 Ekim 2005 seni yitirdiğimiz gün. Tüm yaşamı eğitime ve öğrencilerine adanmış bir ömrün ölümü de Dünya Öğretmenler Günü’nün kutlandığı güne denk geldi.

Uzun zamandır tanıdığım, aynı okulda çalıştığım, sendikal mücadelede beraber olduğum o güzel insan artık yok… Eğitim- Sen’in gecesinde emeklilik dolayısıyla aldığı plaketin ardından, dostlarıyla halay çekerken kalbi bir daha atmamak üzere durdu. Hasarlı olan kalbi gecede yaşadığı heyecana dayanamadı. Ve sonsuzluk diyarına uçup gitti, geride bizleri bırakarak…

Sırası mıydı çabucak veda etmenin? Daha yeni emekli olmuştun, geleceğe dair ne planların, ne umutların vardı kim bilir? Önceki kalp krizinde yaşama nasıl tutunmuştun sımsıkı. Yine öyle tutunamadın mı bu dünyaya? Ne kadar erken koştun ölüme. Oysa o gece ne çok inanıyordum, senin bu badireyi de atlatıp bizlerle beraber olacağına… Ama olmadı galip geldi ölüm yaşama.

“Her ölüm erken ölümdür” der şair. Sen de şairi haklı çıkarırcasına erken gittin bu dünyadan. 5 Ekim gecesi bana “yengenle bir fotoğrafımı çek” demiştin. Çektiğim fotoğrafa bakmadan göçüp gittin aramızdan.

Güle güle güzel insan. Ruhun şad, mekânın cennet olsun…

Ölür ise ten ölür/ canlar ölesi değil….

6 EKİM 2005-GÖLBAŞI