“Ota verilen değer yok şimdi”

Geçen ay köyüme gittim. Yazın, zamanlarının çoğunu yayla gezileri, köy turları ile geçiren insanlarla dolan, kışınsa tenhalaşan bir köy. Bir dağ köyü...

 

Oksijeni bol hava, tertemiz ve buz gibi dağ suları, organik besinler... Şehrin karmaşası, trafiği, günlük streslerinde uzak bir hayat... Memleketimizin her köşesinde bulunan bu fiziki şartlar bir yana, insanın bir köyününün olmasının büyük bir şans olduğunu düşünürdüm başka açılardan. Kızımla beraber gittiğim bu ilk memleket gezimizde, bu fikrim biraz daha pekişti. Kentlerdeki yaşam koşulları nedeniyle oluşan aile büyükleri ve çocuklar arası kopukluk, evlerin yanyana bulunduğu, genç yaşlı çocuk, herkesin bir arada yaşadığı bu doğal ortam sayesinde sanırım giderilebilir. Buradaki, bir çeşit kamp ortamı ile, birkaç saatlik bayram ziyaretlerinden başka neredeyse birbirlerini hiç görmeyen nesiller arasındaki duygudaşlık, hemen her fırsatta toplanılan kapı önü ve avlu sohpetleriyle, hep beraber oynanan küçük oyunlarla, yapılan kısa yürüyüşlerle sağlanabilir, böyle bir ortamla aile büyüklerimizdeki tecrübeleri, derinliği, günümüzde giderek yüzeyleşen gençlerimize aktarabiliriz diye düşünüyorum.

 

Bir sabah yürüyüşünde “Ota verilen değer yok şimdi” demişti bir amcamız. Eskiden binbir emekle kesilip kurutulan, balya yapılıp yem yapılan, bugün ise rüzgarda kendi halinde sallanan otlara hüzünlü gözlerle bakarken. Ben onu anlamıştım. Kızımın da onu anlamasını istiyorum ve değerini bilmesini toprağın, ağacın, suyun...