'Ruh' var mı?

Yeni bir habere göre, ruh, bedeni terketmiyormuş dostlar... Bu, beynimizin bize, giderayak bir ''Oyunu''imiş. İsviçreli bilimadamları deneme yapıp kanıtlamışlar bunu. Dış Haberler Servisinden okuyunca, bu habere şok oldum.

Bizse, sanırdık ki, ruh bedendedir... Ölünce insan, göğe yükselir. Ruhlar alemine karışır, gider. Öyle değilmiş. Ya neymiş? Bütün ''Hınzır''lıkları, beynimiz tasarlarmış bize. Olacak şey değil!..

Şöyleymiş: Bilimadamları; ölüme yakın kimselerin, öldükten sonra, bedenlerini dışarıdan gördüklerini iddia etmeleri de artık mümkün değilmiş. Dediklerine göre ruh, bedeni terketmezmiş! Deneyleri de şu: Saralı bir hastaya beynin şakak yakınlarındaki bir bölgesini elektrikle uyarmışlar. Bilgisayarda incelenen bulgularda, beynin zihinde bir ''Vücut'' imajı yarattığı görülmüş. Ve de beynin bu noktasının uyarılması durumunda, kişinin kendi vücuduna dair bu görüntünün, kaydığı tesbit edilmiş.

Şimdi sıkı durun, son cümle şöyle: ''Böylelikle 'ölümden dönen' insanlar, bu nedenle de , ruhlarının vücutlarını terk ettiği hissine kapılıyor'' denilmektedir. Kim diyor bunları? Cenevre Ü. Tıp Fakültesi Nörologları.. Özetlersek; kısacası, öldükten sonra dirilenler, vucutlarının boş kalıbını, dıştan göremezlermiş. Bir beyin yanılgısıymış!.. Bu duruma göre kırk yılda bir olan olaylar bunlar. Duyuyoruz.. Adam öldükten sonra dirilecek.. Adı sonradan ''Hortlak''a çıkıyor insanların. Nasrettin hoca ölmüş. Tabutuyla mezara götürürlerken, yol çatallaşmış. Tereddüt etmişler yol neresiydi diye. Hoca başını tabuttan çıkarmış ve: ''Ben sağlığımda sol taraftaki yoldan giderdim mezarlığa'' demiş.. O hesaplar işte..

''Ruh ve Kainat'' ın yazarı Dr. Bedri Ruhselman, hocamızdı. O anlatırdı. ''Ölen bir bir insan ne hisseder?'' Deney de yapmışlar. Ölüm döşeğindeki bir hasta seçilmiş. Adam ölürse , yanına nöbetçi bırakılan adam, durumu hemen merkeze bildirecek telefonla.. Merkezde de uyutulmağa hazır bir ''medyum'' bekletiliyor. Adam'ın ölüm haberi gelince, medyum hemen uyutulup, ölenin ruhuyla temas kuracak. ''Ölürken ne hissettin?'' diye de sorulacak... Konu bu!. Nitekim adam ölünce, medyum temas ediyor. Söyledikleri şu ölenin: ''Hastayım. Öleceğimi biliyorum. Sevenlerim başucumda. Görüyorum. Önce bir ağırlık göğsümden ayak uçlarına doğru kaydı gitti. Sonra geri gelip bu basınç göğsüme gelip oturdu. Çok acı çektim işte o zaman. Sonra birden o ağırlık pırt diye kalktı, kuş gibi hafifledim. Acım bir anda geçti. İşte buna çok sevindim birden.. Ama ben, yataktan çıkıp göğe doğru yükselmeğe başladım. İşte o zaman öldüğümü anladım.. Dostlarım boş bedenime kapanıp ağlaşıyorlardı. Bense çaresiz ''Ben ölmedim. Üzülmeyin. Konuşabiliyorum'' diye bağırdımsa da, sesimi duyuramadım. beni duymuyorlardı, bunu sonra anladım''

Evet! Medyumun uyurken, ölen adamın ruhuyla temas ederek öğrendikleri bunlar. Bu son durumda ruhumuz, bedenden bal gibi çıkıyor işte! Cenevredeki bilimadamları da ispatlamış ''çıkmıyor'' diye.. Al bakalım. Burdan yak! Hangisine inanacağız şimdi? Ruh bedenden çıkmazmış. Turşusunu mu kuracak!!..

Yine, ruhlar aleminin büyük ruh dostu Dr. Bedri Ruhselman, dersinde anlattıydı.. Bir deney yapmış. Ruhlarla temas üstüne. Öbür alemden sesler almış ölen adamın ruhuyla ilişki kurarak . Yarım asır önce ölmüş bir adamı buluyorlar. Medyumla temas ettiriyorlar. '' Falanca tarihte ne yapıyordun?'' diye.. Tövbe tövbe.. Ne iş!.. ''İyilik sağlık'' diyecek hali yok ya!.. Safha safha tarihler gittikçe yaklaştırılarak soruluyor, soruluyor, cevapları da alınıyor. Adamın belkemiği kırılmışmış o tarihte. Acılar içinde. Tabi medyum da kıvranıyor aynı acı, ona da geçmiş vaziyette. Seansı yöneten operatör, hemen bir ay sonrası tarihi söylüyor ki, adam acı çekmesin daha diye.. :''Şimdi nasılsın?'' diye soruluyor . Bir rahatlama .. Hastane bahçesinde nekahat devresindeymiş. Bu ferahlık, tabi uyuyan medyuma da yansıyor..

Ben hocama inanıyorum. Evet! Ruh var!(Ruh çağırma seansları, konumuz dışı) Artık yine sevdiğimize: ''Ruhum, hayatım'' diye gerine gerine seslenebiliriz.. ''Ruhumu karartma, başka ihsan istemem'' de diyebiliriz kızdıklarımız için.. Maçlarda avazımız çıktığı kadar iyi oynamayan takımımıza: ''Ruhsuzlar '' diye de bağırabiliriz rahatça artık. İçimize sine sine.. Kısacası ruh var. Ama adresi yok . Bilen de bilmeyen de, bu lafı diline doluyor, o ayrı..

Severiz, üzülürüz.. Gönül koruz.. Kırarız, kırılırız.. Küseriz.. Beyindeki moleküllerin marifetleri mi bunlar?Bir kimse TV de film seyrederken, bu saydıklarımızı hep yapıyor. Beden , maddi bir varlık . Madde yani. Nasıl becerebiliyor bunu? Filmi 3-4 metre uzaktan seyrediyor. Dokunmuyor bedeni ekrana. Nasıl da heyecan duyuyor seyrettiklerinden? Ağlayan, gülen, öfkelenen ruhtur. Beden değil. ! Aynı bedenin ölüsünü koy ekranın karşısına, beden ne ağlar, ne güler ne de hıçkırır. Madde ağlamaz, gülmez çünkü. O'nu, ''Ruh'' yapar. Ruh çıkınca, beden, hareketsiz kalıyor. Maddeyi hareket ettiren ruhtur..

Öldükten sonra ne olacağız? Bu konuda pek kimsenin fikri yok. Kimine göre, ''Ben öldükten sonra tufan''dır. İnsanoğlu, kendi kendine sorar: ''Ben kimim?'' .. Yahut: ''Ben, ben miyim?'' diye.. İrademizin, gücümüzün nerelerde kümelendiği, kimin kime komut verdiği, üstünlükleri de merak sahamızdır. Düşünür Arthur Miller'in ''Ölümsüzlük, temmuz ortasında bir buz kalıbına adımızın baş harflerini kazımamıza benzer'' demiş... İyi ki bu lafı etmiş. Onun için, siz, siz olun ruhunuzu karartmayın. Çetin Altan'ın tabiriyle de: ''Enseyi karartmayın'' Zamanı gelince, ruhlarla tanışırız elbet. Şu şartla ki, bunu ne demek olduğunu bir tek ''Biz'' biliriz. O, ayrı bir konu..

O şarkıdaki gibi düşünelim hayatı: ''Ruhumda neş'e, hayale daldım/Gel sevgili gel/Bir ömre bedel.. '' İşte böyle.. Ruhumuzda neş'e olsun. Ruhlarımız, sevdiklerimizle buluşsun.. İşte!.. Yine gelip, ''Ruh''lara dayandık, kaldık. Bu ruhlardan kurtulamıyacağız anlaşılan!!.