"Savaş ne güzel anne!"

Başlıktaki cümle günümüzde, yurdumuzun batısında yaşayan bir çok çocuğun ağzından dökülebilir belki. Çünkü ne zaman terör olayları başladı, ne zaman insanlar artık bir savaşta gibi hissetmeye başladı, işte o zaman yeniden "Türk" olduğunu anladı.

Hiç dikkat ettiniz mi? Bu olaylardan önce kaç evin penceresinde, balkonunda, kaç arabanın camında Türk bayrağı vardı? Kaç kişi askerlerimizin başarısından söz ediyor, kaç televizyonda asker yakınları gösteriliyordu? Sizi bilmem ama ben hiç görmedim. Ne camına bayrak asanı, ne Türk askerinin asilliğinden bahsedeni görmedim.Ne zaman ki bu olaylar başladı, milli bayramlarımızda bayrak asmaya üşenen milletimiz her gün bayrak asmaya başladı. Başka kimse değil mi bilmiyorum ama ben bu durumdan rahatsızım.

Her gün televizyonda şu kadar terörist öldürüldü, bu kadarı ele geçirildi diye haberler var. Her gün askerlerimizin kahramanlıkları anlatılıyor. Buraya kadar sorun yok. Ancak bunun bu kadar sık olması, bu kadar gözümüze sokuluyor olmasında bir yanlışlık var bence.

Sanki terör, silahlar, savaşın eşiğinde olmak o kadar iyi bir şeymiş gibi gösteriliyor ki benim aklım almıyor. Bir çok arkadaşım "Savaş çıksın lan, biz de gideriz, bir kaç terörist keseriz!" diyor. Ben susuyorum. Anlamıyorum, anlamak istemiyorum. Bazen dile getirsem de genellikle içimden soruyorum, "Kaçınız bir silahlı saldırının içinde kaldı? Kaçınız mayın gömülü olduğunu bildiği bir yerde şansa bağlı yürüdü?" Cevap yok...

Diyorlar ki "Olsun, ne pahasına olursa olsun vatanımı savunurum, onu korurum.". "Böyle oturduğu yerden sözle savunmak kolay." diyemiyorum. Çünkü biliyorum ki, desem de beni anlamayacaklar.

Bir de diğer bir yönden bakalım olaya. Hiç düşündünüz mü, terörist de olsa her gün birileri ölüyor. Orada ölenler, çatışmaya girenler, iyisiyle kötüsüyle hepsi insan. Kim bilir ne şartlardan geçtiler, nasıl umutsuz kaldılar, nasıl beyinleri yıkandı ki kendi vatanlarında, inanarak söyleyen herkesin Türk sayıldığı bu topraklarda vatan hainliğine itildiler. Orada bize saldıranların isteyerek, bilinçli bir şekilde yaptığına inanmıyorum, inanmak istemiyorum.

Kanlı Elmas filmini izleyenler bilirler, bir köyden bir çocuğu alıyorlar, önce tehdit ediyor, sonra iyi davranıyorlar.Ailesinden koparıyor, insanlıktan uzaklaştırıyorlar.Sonra yine kendi köyüne dönmesini fakat bu kez orada bir katliama yardım etmesini sağlıyorlar. Bu sadece bir film diyenler olabilir. Ama gerçek de buna benzer değil mi?

İster iyi, ister kötü, ister terörist, ister asker... Orada her gün ölenler insan. Aileleri var. Sönmüş de olsa bir hayatları var. Ve bu basında öyle şekilde gösteriliyor ki sanki bir futbol maçı orada yaşanan...

Artık o kadar alıştı ki insanlarımız basında silah, ölüm haberi, başarı haberi vs. görmeye... "Oo bugün 5 terörist öldürmüşüz.İyi iyi...Aa ama bak görüyor musun 1 binbaşı da şehit olmuş. Olsun o kadar teröristi öldürmüşler ya vatan sağolsun." deniyor. Evet, 1-0 öne geçmişiz ne güzel. Sonraki gün şehit olan askerlerimizin sayısı arttığında durum 1-1 olur, ama önemli değil, bi gün sonra biz gene öne geçeriz...Hem bakın yeni silahlarımız çıkmış...

Şimdilik bence durum, terör:1, insanlık:0...