"The show must go on"

Sürüp gidiyor akan zamana rağmen ayak sürçmelerimiz...

Bir o kadar da ahenksiz tüm o bir ileri bir geri, bazen hedefe, bazense zaten "kaybedilmişe" doğru inatçı ve alabildiğine koşullu yönelişlerimiz...

Sahne orada... birimiz iniyor, bir diğerimiz onun boşalltığı yeri doldurmak için bir an olsun teredüte düşmeksizin ışıkların altında olmak uğruna, koşuyor oraya...

"Ne için tüm bu heves, ya ne uğruna bu çaba? " demeyeceğim bu defa...
"Sahnede boşalan yeri doldurmak gerekir değil miı? " Show sensiz de devam edebilirdi...yapmaa... Gülerim... sakın bunu söyleme bana...

Neyi var, hatta neyi yoksa; bir avuç pırıltı ve sahnede olmak uğruna verebilecek o kadar çok aday var ki ortada...işte bu yüzden, sırf bu yüzden; bu "Show her zaman devam edecek" diyorumdum ya sana...

Ne sene bitimlerinde takvim yapraklarının yıl hanesinde büyüyen şu rakkamlar...

Ne bir butonun ucundaki nükler savaş tehdidiile sürdürülen hayatlar...

Ne açlık...

Ne de süregelen fiziksel, ruhsal toplu katliamlar...

Sahneye koşan sayısını asla eksiltemedi...
Ve eksiltemeyecek de bunların hiç biri...bu "show her zaman devam edecek" inan bana...

Her hayat bir sahne... her sahne, bir diğerinin çemberine dahil olarak süren daha küçük bir daire.

İçiçe geçmiş çemberlerde sürdürülense; benzer kurallara sahip, benzer yaşamlar halinde akıp giden oyunlar...

Perdenin arkasındaysa, hep aynı pandomim...

Bir yanda; içi başka, dışı başka yürekler; onlar, oynun kuralını erken yaşta öğrenmişler...

Öte taraftta; henüz geçişi tamamlayamamış naifler...

Birde; halen kalbi kırılabilecek, arasıra da olsa vicdanından gelen fısıltıyı duyabilecek kadar olsun umut vaad edenler...

Ahh o "çarkın dönmesi için burada olmalıyım" diyenler...

Çarkın dönmesinden kendini mesul tutupta, çoktaan dişlilerden bir olduğunu kendine itiraf edemeyenler...

Onlar, ne yazık ki aslında çarkın kendini yönettiği fısıldandığında dahi hezeyan geçirecek olan, bu denli umutsuz ve bu denli kendinden uzaklaşmış kişiler...

Çark dönecek...
Çünkü: "Makinaların çalışması için buradayım, onlar olmazsa bizler olamayız" diyenerek var oluşlarının anlamını,buna yüklediler.

"Sistemin sürmesi için, ayakta kalmak zorundayım" diyerek bu kocaman ve şu insanlık tarihi kadar eski oyuna kendini kaptırıp, bu yalanla beslenerek ayakta kalanlar! Merak etmeyin... sizler var oldukça "show devam edecek"...

Belkide tek hassas kalmış yanınız olan; o zayıf vicdanınızın sesi, size umulmadık anlarda, nadiren de olsa bir şeylerin yolunda gitmediğni, bir şeylerin aslında böyle olmaması gerektiğini fısıldayacak... ve o gün; bunu duyduğunuzda siz belkide yıllar yıllar sonra ilk defa size ulaşabilmiş okıpıtıyı hissedeceksiniz...

Fakat buna rağmen bu "show devam edecek...

Siz, makyajınız dökülürken dahi sahnede kalabilenler...
Siz, hala ışıklar gözünüzü aldığında dahi gülenler...
Siz, ne bahasına olursa olsun sadece sahnede kalmak uğruna her şeyinizi vermeye hazır olanlar; bu seslenişim size!

Belki hala içinizde bir yerlerde yaşayan ve o esirgenmiş masum kalan yanınız;
Belki on yıllar sonra dahi olsa...
Belki saf bir dokunuşla...

Ya bir gece yarısı, oyunun bitişinin ardından alkışların sesleri hala kullağınızda çınlıyor dahi olsa, yinede birbaşınıza...

Ve elleriniz cebinizde; geçerken o arka soktan, aniden yaşanacak o umulmadık karşılaşma anında, tamda yanyana geçerken oluşan o saniyelik, o minicik göz temasında....

Veya tesadüfen okuduğunuz bunun gibi bir yazının satır aralarında; tüm bu olan bitenin ardındaki pandomimi size gösteren bir ayna ile yüzleşiverirsiniz...

Ne dersiniz?

Peki...ya bu karşılaşmayı yaşarsanız, siz bunu fark edebilir misiniz?

Yada bu farkedişe rağmen; ya siz hala yüzünüzü sahneden yana çevirirseniz ?

Bence mi?
Ben cevabı biliyorum...
Ya sizce?

Not: Bana bu yazıda esin kaynağı olan "Show must go on " adlı ölümüz parçadır...

Sevgi ve ışıkla,

Ayna

28 Ocak 2008