“u / mutsuzluk”

ÜZÜNTÜ, “u / mutsuzluk”u, o da “yılgınlık”ı yükseltiyor ruh çatıma. Sonra tam manyak ters yönde; sert bir yer döşemesinin altına, dayatmayla sokulmuş hissediyorum. Kargaşamın en başındaki yola dönmek; üzüntü nedeni olan “öz bir olay”ın sonucunun asla değişmeyeceğini bir kez daha görmek… Ahmak! E yeniden ebru desenleri benzeri, birbirime bulaşmak da var. Karşımda ve içimde tekrarlanan “u / mutsuzluk” benimle sıkı türden, profesyonelce alay etmekte. Nedir? Vicdansız… Ve onun arkadaşı; acımasız… Tüm bunlarla aklın boyutunda didişirken yorgun düşüyor içim; belli bir süre için… Ancak bir tuzağın içine düştüğümün farkında değilim; niçin?… Geldiğim “kuyu” biçimli nokta, bir anda algımı yanıltıp beni başka yöne odaklıyor. İç sorunlarımın düğümlerini çözmeye başladığımı yüklüyor duygularıma. Ağırlığım hafifliyor ben buna aldanınca… Yaşadığım felaketin simsiyah perdesi kenarlara çekilirken, iç dünyamın özlemini yaşadığı ağaç yeşillerini, gök mavilerini görür gibiyim. Beni rahatlatıyor, “mutluluk”un “M” harfini kucaklamaya çabalamak! Ne de şiirsel! “Başarıyorum.” Ama sadece sanıyorum. İç baskımın çatışarak ezdiği kabus / sorunlar, yeniden kolkola giriyor aklımın hasar gören çeperlerinde. Anlıyorum ki bu, aklın kısa bir dinlenme süreciymiş ve benden habersiz geri dönmüş. Ayrıca; bu bana hep böyle olmaya başladı… Tam "geçiyor" derken... / Levent Üsküdarlı