15 Nisan, Ankara’ da kar yağıyor

Sabah sekizbuçukta pencereden dışarıya baktığımda inanamadım, Nisan’ın tam ortasında kar yağıyordu Ankara’da. Sabah uyandığımda evin neden bu kadar soğuk olduğuna anlam verememiştim, uyanınca öyle hissettim sanmıştım, meğerse hava soğumuş, baharda kış gelmiş. Oysa dün tam bir bahar havası vardı. Ülkemizin her tarafından gelip Tandoğan’a, Anıtkabir’e akın eden yüzbinlerce kişi Ankara’da bahara tanıklık etmişlerdi, bir yandan tarihe tanıklık ederken.

İyi ki dün hava böyle olmadı, büyükler için farketmezdi ama yüzbinlerin arasındaki çocuklar üşürdü. Dün çocuklar için yürümüştük, çocuklar da kendi gelecekleri için...

Keşke hava günler önceden soğusaydı, İç Anadolu’da kış var deselerdi ve İzmir’den o çocuklar yola çıkmasaydı ve bu bitmeyecek acılar hiç başlamasaydı.

Ankara’da bir Pazar sabah kar bir başlıyor bir kesiliyor. Kar taneleri bir bakıyorum minicik, bir bakıyorum büyümüş. Bahar günü kar böyle yağar, kararsız, düzensiz ve yerler beyaz olmaz.

Ağaçlarda çiçekler var, ağaçlardaki çiçekler sevmezler üzerlerine konacak kar tanelerini. Kar taneleri gibi beyazdır o çiçeklerin kimisi. Şimdi soğukta onlar da dökülür kar yağıyormuş misali.

Pazar sabahı pencereden gördüğüm kar taneleri dün sabaha, dün öğleye, karlı günlere, acı günlere, umuda, umutsuzluğa, geleceğe getirdi, götürdü beni.

Ankara 15-4-2007 08:30